Wanneer het schoolsysteem faalt

‘we hebben een gesprek gehad met de leerplicht Ambtenaar. die wou ons helpen, was erg aardig, maar verder gebeurde er niks’
 

Ik ben 14 en moet opstaan, want ik moet weer naar school, maar ik kan niet opstaan, alles voelt als lood, praten gaat al lastig. Met moeite zeg ik dat het echt niet lukt, mijn moeder zegt dat ik nog maar even moet gaan slapen en vooral rustig aan moet doen, mijn ogen zakken naar beneden en ik slaap weer, normaal slaap ik nooit zo snel en vindt ik slapen maar overbodig, maar deze keer moet ik wel, ik kan namelijk niet anders!, de dagen hiernaar zijn een hel, bij alles wat ik doe moet ik 20 keer nadenken en een overweging maken of het wel de moeite en vooral de energie waard is. Ik hoopte vurig dat dit een heftige griep was ,maar stiekem wist ik al wat er aan de hand was. Ik wou alleen nog niet dat het echt was. De dagen gingen voorbij en het werd niet beter, ik zat alleen maar op de bank en alles wat ik deed kostte zoveel energie. mijn moeder was intussen druk aan het zoeken naar wat anders, maar vooral aan het zorgen dat het zo makkelijk mogelijk voor me was. ik zat weken thuis, omdat ik verder niks kon, ik voelde me een enorme loser, want ik had opgegeven, tenminste zo voelde dat destijds, ik voelde me steeds slechter en slechter, ik was bang voor de toekomst, ik was zwaar depressief, omdat ik de hele dag thuis zat en niet meer het gevoel had dat ik deelnam aan de maatschappij, mijn energie kreeg ik steeds meer een beetje terug, maar daarentegen verloor ik mijn levenslust steeds meer, ik begon met te vervelen thuis de hele dag en ondanks dat mijn moeder met van alles bezig was, en me vooral ook heel veel hielp door mij bijvoorbeeld; naar buiten te sturen met de hond en er voor me te zijn. En ondanks dat je zou denken dat een school wat zou doen gebeurde er niks, een paar keer hebben ze gedreigd met de leerplichtambtenaar, en een keer hebben we een gesprek gehad, met de leerplichtambtenaar die wou ons vooral heel hard helpen, en was erg aardig, maar verder gebeurde er niks, toen ik na een half jaar eindelijk toch weer naar school mocht, en mijn moeder eindelijk wat had gevonden. een andere school dan wel, maar ik was dolgelukkig het voelde weer alsof ik weer deelnam aan de maatschappij en ik was met allemaal mensen die hetzelfde hadden meegemaakt, dit was erg fijn ik krabbelde weer op, Op dat moment nam ik me dit nooit meer zo te voelen!

Als ik er nu aan terugdenk, ben ik vooral boos op het hele schoolsysteem, doordat ik compleet overprikkeld raakte van alle prikkels, onduidelijkheden en het feit dat ik niet durfde te vertellen dat het zo slecht met me ging, want eigenlijk wist ik stiekem al heel lang dat het gewoon niet meer verder kon, maar ik ging door puur op karakter nog drie maanden door, en dat heeft mij afgebroken, hierdoor heb ik zo lang moeten herstellen en ben ik nu nog steeds

niet de oude. Door het falen van de school, doordat de school bijna geen hulp aangeboden heeft door het gebrek aan hulp toen ik daar naar school zou gaan zijn er allerlei beloftes gedaan: Ze zouden op me letten ik zou hulp krijgen en het zal me wel lukken met behulp van school, maar helaas het lukte me niet en destijds was ik boos op mezelf en dacht ik dat dat ik had gefaald, maar dat was niet zo school faalde en helaas gebeurt dit nog steeds heel veel!

Voor iedereen in dezelfde situatie zit als ik zat, of een soortgelijke, je bent het waard!, ondanks dat je misschien geen school diploma hebt!

Je mag me ook altijd een bericht sturen!

Liefs Emma


Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *