einde opname in zicht

‘Ondanks alle spanning en onzekerheden, kijk ik er toch heel erg naar uit om de kliniek te verlaten. Eindelijk kan ik op mijn benen gaan staan en dingen gaan ondernemen.’

Eng, spannend, fijn en onzeker? Ik kijk er in ieder geval heel erg naar uit. Ik kijk uit om de kliniek te kunnen verlaten. Ik vind zelf dat mijn tijd in de kliniek erop zit. Eindelijk na langer dan 4 jaar non-stop opgenomen te zitten, ben ik er wel klaar mee. De tijd van verschillende opnames is echt niet altijd zo slecht geweest en soms was het ook echt nodig. Nu, na een x aantal maanden op de open afdeling te hebben gezeten, kan ik zeggen dat ik steeds meer tools heb geleerd om te kunnen gaan met mijn emoties. Tuurlijk gaat het niet altijd even goed en val ik wel eens. Ook heb ik geleerd op te staan, als ik was gevallen. Als ik bleef zitten, dan kwam ik nergens. Nadat de tijd vorderde zag ik dat steeds meer in. Mijn motivatie voor mijn behandeling groeide (met vallen en opstaan). 

Om eerlijk te zijn, vind ik het best gek om dadelijk de kliniek te verlaten. Het is vertrouwd en de buitenwereld inclusief werk, school en sociale contacten is best spannend. Op verschillende plekken ben ik matig weggegaan omdat ik het heel erg lastig vond om plekken los te laten of om goed afscheid te nemen. Vaak uitte dit zich in boosheid en afstoten. Nu ik bijna op het punt sta om deze kliniek te verlaten, besef ik me dat ik goed weg wil gaan. Zodat ik kan terugblikken op een moeilijke, leerzame maar zeker ook een mooie tijd. Een tijd waarin ik mezelf beter ben ga leren kennen. Een tijd waarin ik dingen aanging, in plaats van vermijdend gedrag inzetten zodat ik niet bij mijn emoties hoefde te komen. 

Maar goed, over een tijd ga ik de ´wijde wereld´ in. Ik begin in Augustus met de opleiding maatschappelijke zorg MBO 4. Kei spannend, want ik twijfel soms aan mezelf of ik dit kan. Ik ga weer werken, op een super toffe werkplek! Heel veel dingen om naar uit te kijken. Maar ook heel veel onzekerheden in mijn eigen hoofd. Hoe dan ook, ik ga goed begeleid worden. Samen met mijn behandelaar en sociotherapeuten heb ik redelijk wat gesprekken over de toekomst. Lastig, confronterend en verdrietig maar ik heb er mega veel aan gehad. Nee, ik word niet losgelaten en zou waarschijnlijk ook nog even een tijdje hulp krijgen.

Ondanks alle spanning en onzekerheden, kijk ik er toch heel erg naar uit om de kliniek te verlaten. Eindelijk kan ik op mijn benen gaan staan en dingen gaan ondernemen. Lekker naar school om mijn opleiding af te rond. Ook ga ik lekker werken, zodat ik werkervaring op kan blijven doen en ik niet stil sta. Ik ben trots op mezelf dat ik binnenkort deze stap zal gaan kunnen maken. Twee jaar geleden had ik niet eens durven dromen dat ik nog op mijn beide benen zou staan. Gek om daar zo op terug te kijken. Des te mooier vind ik mijn vooruitgang om te zien.

Wanneer ik wel ben uit de kliniek, zal ik daar een column over schrijven. Over hoe het nou is gegaan en waar ik wel of niet tegen aanliep. 

Waar vind jij interessant om te lezen in mijn columns? Ik hoor graag jullie ideeën hierover! Je kan me dan ook altijd een mailtje sturen op:

sherlienne@ikbenopen.nu 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *