‘We zaten allen gevangen in ons ziek zijn en in een ontwrichte situatie’
Niks is zo intensief als een behandeling of opname. Samen wonen, eten, slapen en in therapie de dingen delen waar je moeite mee hebt. In deze column deel ik met name een reflectie op mezelf uit de opname waar ik een jaar geleden met ontslag ben gegaan na 1,5 jaar. Wat je hier terug kunt lezen is volledig anoniem en heeft geen enkele persoonlijke betrekking op groepsgenoten met wie ik opgenomen heb gezeten.
De kliniek waar ik opgenomen zat was het Centrum Intensieve Behandeling in Den Haag en omschrijft zichzelf op de website als: “Het Centrum Intensieve Behandeling (CIB) richt zich op het herstel van de verstoorde relatie tussen een behandelend team en de patiënt. Het doel hiervan is om behandeling binnen de reguliere zorg weer mogelijk te maken.”
Dit betekende in de praktijk dat de doelgroep heel breed was en dat iedereen van wie de behandeling ontwricht was op het CIB terecht kon. Mensen met verslavingsproblematiek, dissociatieve identiteitsstoornis tot autisme spectrumstoornis. Negen mensen met complexe problematiek dicht op elkaar zetten is op zijn zachtst gezegd een uitdaging die tot pittige situaties kan leiden.
Toch ben ik de groep ontzettend dankbaar en denk ik dat ik persoonlijk enorm gegroeid ben dankzij de sociale interactie die ik op het CIB heb opgedaan. Veelal dankzij de uitdagingen waar ik voor ben komen te staan. Zo heb ik geleerd dat ik geneigd ben niet naar mezelf te kijken maar naar wat anderen doen. Uit zorg, maar dit komt als je te dicht op elkaar zit uiteindelijk moederlijk over. Ik werd er zelfs van beschuldigd dat ik roddelde, stookte etc. Terwijl mijn intentie enkel was om te checken of anderen hetzelfde zagen als ik en of we daar wat mee moesten om escalatie van bepaald destructief gedrag te voorkomen. Op dit punt was ik dus totaal niet met mijn eigen herstel bezig terwijl ik toch echt in (dwang)opname zat voor mezelf en mijn herstel.
Later in mijn opname ontstonden er ruzies in de groep en terwijl ik op dat moment met iedereen een goede band had vond mijn morele kompas bepaald gedrag echt niet door de beugel kunnen. Bedreigingen, scheldpartijen en zelfs gevechten dwongen mij uiteindelijk bijna wel een kant de kiezen. Echter werd ook ik opgezogen in de vele roddels die rondgingen op de groep en door de lockdown was het moeilijk om nog afstand te nemen van het leven op de afdeling. Ik weet nog goed dat ik er achterkwam dat een groepsgenootje van wie ik aannam dat het een vriendin was minder goed te vertrouwen was. Huilend, schreeuwend en overstuur liep ik naar mijn kamer compleet de controle over mijn lichaam kwijt, zo boos was ik. Dit laat maar zien hoe slecht ik was in afstand nemen van het leven op de groep terwijl als je zo dicht op elkaar leeft en enorm met jezelf worstelt deze situaties onvermijdelijk zijn.
De laatste 3 maanden van mijn opname was fantastisch. Met twee fantastische meiden heb ik avonden in mijn nieuwe huisje doorgebracht of lange wandelingen gemaakt in Den Haag. Alhoewel ik ze niet tot nauwelijks meer spreek zitten ze voor altijd in mijn hart en gun ik hen en iedereen met wie ik heb opgenomen gezeten de wereld. Zelfs de mensen die mij destijds pijn hebben gedaan besef ik bij dat het een moment opname was. We zaten allen gevangen in ons ziek zijn en in een ontwrichte situatie dus het is heel makkelijk voor mij er nu vanaf een afstand naar te kijken en ze te vergeven. Ik zal ook niet de meest makkelijke geweest zijn en besef heel goed dat ik in de omgang fouten heb gemaakt. Bovendien is het al heel intens om zoveel destructief gedrag 24/7 van elkaar te zien en mee te maken, maar dat is een onderwerp waar ik een andere keer over kan schrijven.
Voor nu weet ik dat intensieve groepstherapie niet voor mij is weggelegd. Ik trek mij de energie van anderen teveel aan. Maar ik heb heel veel geleerd van deze toppers en in het verleden ook zeker vriendschappen overgehouden aan groepstherapie.
Heb jij vriendschappen overgehouden aan groepsbehandeling?
Hi Inger,
Dank voor het delen van jouw verhaal. Ik herken mij zo in die opname perikelen ik heb exact hetzelfde meegemaakt en als ik het zo lees ook in dezelfde periode. Ik werd ook beticht van stoken en roddelen etc maar ik wilde ook gewoon een spiegel hebben en zag dit totaal niet als stoken en/of roddelen.
Het punt wat jij maakt herken ik daarin ook dat je zelf voor een spiegel komt te staan omdat jij vanuit jouw patroon ervanuit gaat dat anderen hetzelfde denken als jij. Maar dit dan totaal anders uit pakt. Ergens wist ik dit wel maar toen in in crisis was wilde ik enkel gehoord en gezien worden en was ik totaal niet bezig in hoe anderen iets zouden kunnen interpreteren.
Nu jij dit ook hebt meegemaakt voel ik toch ook wel een zucht van verlichting.
Ik had een persoon leren kennen in de kliniek en ik kwam daar ook over de vloer en het leek even goed te gaan totdat ze mij van alles ging lopen verwijten en doen terwijl ik dat niet gedaan had. Ik heb het contact daardoor via de politie moeten verbreken omdat ze mij ook misplaatste “cadeautjes” ging sturen en stalken.