‘’ in december waarschuwde men voor code zwart in de reguliere gezondheidszorg maar in de geestelijke gezondheidszorg is code zwart al vele jaren realiteit’’
“Een van de jongeren vertelde dat ze was weggestuurd uit de instelling en dat had ermee te maken dat ze suïcidaal was. Hoe kan het dat mensen die suïcidaal zijn naar huis worden gestuurd in plaats van hulp krijgen. En ik merk dat ik zeg naar huis, maar vaak hebben deze mensen geen eens een huis. Hoe staat dit in verhouding tot de zorgplicht van instellingen?
- Lisa Westerveld, GroenLinks
In december waarschuwde we voor code zwart in de reguliere gezondheidszorg maar in de geestelijke gezondheidszorg is code zwart al vele jaren realiteit. 25 was ik toen ik gevraagd werd de huur voor mijn woning op te zeggen omdat ik mijn naasten nodig had bij mijn herstel. Ik stelde geen vragen want ik had 1,5 jaar gewacht op hulp en was overal afgewezen behalve bij deze kliniek. Negen maanden later stond ik zonder hulp op straat. Mijn problematiek was te complex omdat er sprake was van anorexia, complexe PTSS, persoonlijkheidsproblematiek, depressie en suïcidaliteit. Mijn moeder en haar vriend hadden mij liefdevol opgevangen maar wilden ook beginnen aan hun eigen leven en ik was een zielig hoopje mens…
Ik besloot in uiterste wanhoop te emigreren.
Vier maanden later ging dit mis. Alhoewel mijn emigratie een geweldige ervaring was had het land waar ik heen ging niet de middelen om mij te ondersteunen in mijn problematiek en ik raakte in een psychose waardoor ik uiteindelijk gerepatrieerd werd. Na slechts een week crisisopname werd ik op straat gezet, letterlijk in de regen met mijn koffers. Psychotisch en vol angst ben ik naar mijn vriendinnen gegaan. Niet wetende waar ze aan begonnen namen zij mij liefdevol in huis wat nog geen nacht goed ging. Een ziekenhuis en wederom een opname verder werd ik weer op straat gezet. Geen enkele instantie wilde de zorgplicht nakomen omdat ik geen woonadres had, enkel een postadres. Ik was officieel dakloos.
Met mijn koffers ben ik uiteindelijk bij mijn tante terecht gekomen en via vrienden heb ik uiteindelijk een behandeling in Amerika kunnen volgen. Daarna ben ik voor een korte periode terug verhuisd naar Oeganda wegens de woning crisis en gebrek aan hulp in Nederland. Dit was echter gedoemd te mislukken en dit keer ben ik zelf teruggekomen. Vele opnames en uiteindelijk een langdurige behandeling later heb ik nu wel een vaste woning. Maar de eenzaamheid, het buiten in de regen staan met je koffers terwijl je waanbeelden ziet en het niet welkom zijn binnen de GGZ vanwege suïcidaliteit is de omgekeerde wereld. Het heeft mij het vertrouwen in de mensheid doen verliezen en de wil om te leven was een lange periode weg. Dit kan Nederland toch niet zijn? Dit kan ons zorgstelsel toch niet zijn?
Ik ben niet de enige die dit mee heeft gemaakt. De geestelijke gezondheidszorg zit al jaren in code zwart en toch praten we er nauwelijks over! Mensen, jonge mensen gaan dood omdat wij ze niet (kunnen) helpen wanneer ze dat het hardste nodig hebben. Ondertussen blijven we de zorg wegbezuinigen. Lisa Westerveld van GroenLinks komt voor deze mensen op. Ik ook, onder andere door mijn verhaal te delen. Wat doe jij?
Mail me jouw initiatief en misschien kunnen we samen wat doen om de zorg te verbeteren:
inger@ikbenopen.nu