het taboe dat ook in mijn hoofd afspeelt

Mijn eerste column. Best spannend, want ik ga schrijven over een kwetsbaar onderwerp. Een onderwerp wat mij helaas niet vreemd is. Ik ben Tonia en ik ben 28 jaar oud. Al langere tijd struggle ik met recidiverende depressies, mooie woorden voor iets wat aan me kleeft als stroop en wat ik er maar niet afkrijg. Depressies die zo af en aan de sprankel van het leven laten vervagen. Daarnaast heb ik last van een obsessieve compulsieve dwangstoornis. Wat betekend dat ik gedurende de dag vrij druk ben met rituelen waarbij ik het gevoel heb controle te hebben. Controle omdat er in het verleden zoveel dingen zijn gebeurd waar ik geen controle over heb. En die machteloosheid, situaties waarin je alle grip verliest, dat wil ik niet meer en ik probeer krampachtig de controle te houden over de dingen waarbij dat lukt. Hoewel ik intussen eigenlijk geen controle meer heb over die controle. 

Vrij ingewikkeld allemaal, maar ik ben ermee bezig. Ik ben aan het werk door middel van een deeltijdtherapie traject om het leven weer meer leefbaar te maken. Om in plaats van te overleven te gaan leven.. En nu wil ik openheid, openheid over mijn psychische problemen en over psychische problemen in het algemeen.

Er wordt gelukkig al veel meer over gesproken dan 50 jaar terug, maar nog steeds is er een taboe. Een taboe omdat het lastig is om toe te geven dat het eigenlijk niet goed gaat terwijl je toch niets te ´klagen´ hebt?!

Erover praten is lastig, ik voel schaamte, gevoel van falen en niet ‘raar’ willen zijn. Ik merk onbegrip in mijn omgeving want; je ziet er toch goed uit? Je bent zo gezellig, sociaal en grappig?!  Ook in mijn hoofd zit het taboe, ik wil bewijzen aan mijn omgeving dat het echt wel goed gaat, dat niemand zich zorgen over mij hoeft te maken. En op de vraag ‘hoe is het?’ weet ik vaak niet eens een antwoordt. 

Maar toch wil ik erover praten, vertellen hoe het soms voelt, proberen het taboe te doorbreken. Het taboe in de maatschappij, in mijn omgeving en ja, ook het taboe in mijn eigen hoofd. Want ook al zie ik er gezond uit, kan ik aanwezig zijn op feestjes en kan ik best wel gezellig en sociaal zijn, toch ben ik ziek, zijn er stukjes in mijn hoofd en hart gebroken.  Maar doordat een hoofd niet gegipst wordt kan niemand dit aan mij zien. Soms heel fijn maar vaak ook erg lastig. 

Het zou zo fijn zijn wanneer psychische problemen net zo geaccepteerd zijn als fysieke problemen. Want of ik nou met mijn arm in het gips loop of een psychische stoornis heb, het maakt mij geen ander mens maar het maakt het dagelijks functioneren soms zoveel lastiger. Maar de realiteit is ook wel dat het lastig uit te leggen is waarom het niet altijd goed gaat, want vaak weet ik het zelf niet eens, dus hoe kan ik dat aan iemand anders uitleggen?!

Mijn leven ziet er leuk uit, ik heb een fijn huis, een super lieve  zorgzame kerel naast me, had een prima baan, mooie en lieve mensen om mij heen, soms maken we een leuke reis.  Ingrediënten genoeg om te genieten van het leven, om gelukkig te zijn. Maar toch hangt er zo vaak een dichte sluier overheen, zie ik niet hoe ik verder moet omdat het dagelijkse leven me kan overspoelen, voelt het leven als worstelen door een dichte mist.  De dingen die gebeuren in mijn omgeving, de hele corona toestand, de onzekerheid die het leven met zich meebrengt.  Het maakt soms dat mijn hoofd het niet meer ziet zitten, dat mijn hoofd moe is van alles wat het leven van me vraagt en de angst voor het leven en de toekomst me overspoelt. Dan struikel ik weer, lig ik plat op m’n snufferd, voelt het alsof de wereld verder tolt en ik het niet meer kan bijbenen. De doemscenario’s nemen de overhand en het enigste wat ik wil is rust, rust in mijn hoofd en niet meer hoeven rennen om alles maar bij te benen.

Jarenlang heb ik gerend, viel ik en krabbelde ik weer snel overeind om verder te rennen. En dat ging eigenlijk best aardig, tot die keer dat ik volledig op m’n snufferd viel en mijn benen letterlijk weigerde om me nog te dragen. Burn-out. Een Burn-out, bovenop mijn recidiverende depressie, dwang en angststoornis. Het voelt beetje alsof ik een spaarkaart heb en er weer eentje bij kan zetten. En nee, ik ben geen diagnose. Ik ben ik. Iemand die soms moet vechten om te leven.  Iemand die noodgedwongen moest stoppen met werken. (Werk wat voelde als houvast, maar wat me steeds meer kostte) Iemand die ook wil vechten, vechten om te leren leven. Niet overleven maar leven. 

6 reacties op “het taboe dat ook in mijn hoofd afspeelt”

  1. Mooi Tonia, dat je dit kan schrijven. Een stukje (h)erkenning in ons gezin.
    Voor jou een stap vooruit.
    Je bent er nog niet maar de eerste stap(pen) zijn gezet.
    Sterkte in alles.
    We bidden voor jullie
    Groetjes Annelies

  2. Tof dat je kan overschrijven wij vinden jou een toffe meid en hopen dat de stormen in je hoofd snel overwaaien en dat je kan geniete van de van al hetgeen het leven aangenaam maken

    Wij sluiten en zeker onze dochter in onze armen met veel liefde

  3. Wat een eenzame pijn door het vele onbegrip is dit voor je… ik stuur je veel hartjes toe, lieve en dappere Toos!

  4. Zo knap en goed en stoer dat je hier zo open en kwetsbaar over schrijft Tonia!
    Ik hoop dat dit je net zoveel steun en inzicht geeft in jezelf als dat het effect heeft op de mensen die dit lezen.
    Dankjewel voor je openheid en het helpen doorbreken van die taboe waar we allemaal(!) tegenaan lopen!

  5. Heel knap van je Tonia om dit zo open te schrijven. Je bent een topper. We houden van je hoe je ook bent of hoe je je ook voelt.

    Liefs Lies en Leo.
    En Timon en Vincent vinden je ook een toffe meid.

  6. Lieve Tonia,
    Mooi!
    We zeiden toch tegen je : ‘ ga schrijven ‘
    Kijk nou, wat een resultaat!
    Moedig ook!
    Ga door! God bless

Laat een antwoord achter aan Krista Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *