‘Tijdens mijn herstel is openheid naar mijn nabije omgeving een enorme bijdrage geweest.’
Open over openheid
De afgelopen maanden zijn er mooie dingen online verschenen, waar ik onwijs trots op ben, maar nu merk ik op dat ik het lastiger vind om woorden op papier te zetten. Vind ik het weer lastiger, als dingen online verschijnen? Zit ik zelf even niet lekker in mijn vel? Dit is een vraag waar we niet zo vaak bij stil staan in het openbaar, maar wij binnen ons team zeker wel aandacht aan geven en zo ook ik. Openheid is mooi, maar niet alles.
Tijdens mijn herstel is openheid naar mijn nabije omgeving een enorme bijdrage geweest. Ik moest de stappen zelf zetten, maar hoefde dit niet meer alleen. Ik ging delen wat er in mijn koppie omging en zo ging ik het gesprek aan met mijn familie en vrienden. Begrijpen lukte niet altijd, maar mijn omgeving probeerde dit wel. Mijn omgeving gaf aan mij de afgelopen jaren wel te willen helpen, maar dat ik hen niet toeliet. Ik vertelde niks. Ik zei niks over wat ik voelde, wat er gebeurde in mijn hoofd. Door openheid probeerde ik hun een kijkje in mijn gedachtes te geven, konden we samen kijken naar hoe we mijn herstel aangingen. Ik kon de steun toelaten en ervaren, maar ook weer zelf zien en voelen dat ik er mocht zijn.
Toen Ikbenopen op mijn pad kwam wilde ik het thema openheid verder uitbreiden. Als ik kijk naar wat ik sinds dien heb geschreven, heb gemaakt en hoe ik mezelf heb ontwikkeld, kan ik zeggen dat dit een enorme verandering is. Ik mag weer voor mezelf staan, kan mijn grenzen aangeven, maar mag en ben ik weer gaan ontdekken wat ik zelf wil en leuk vind. Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme boost gekregen. Is dit alles dan alleen ontstaan door openheid? Grotendeels wel. Open zijn ook binnen ons team van Ikbenopen heeft er voor gezorgd dat ik mij kon blijven ontwikkelen op een veilige manier, wat enorm waardevol was. Ook binnen mijn eigen omgeving wordt er mijn persoonlijke groei opgemerkt.
Maar openheid is niet alles. Ook heb ik ervaren dat openheid ervoor kan zorgen dat er negatieve reacties komen. Er nog steeds wordt gereageerd met onbegrip of onwetendheid. Dit is enorm lastig om mee te dealen, maar wel weer een onderwerp om met elkaar over in gesprek te gaan. Iets online delen is al spannend. Wat eenmaal online staat, kan door iedereen gelezen en gezien worden en iedereen kan persoonlijk of anoniem er wat van vinden en reageren. Naast enorm veel positieve en mooie reacties op mijn werk bij Ikbenopen, heb ik ook ervaren dat het voor sommige mensen ook lastig kan zijn als ik mijn verhaal deel. Het kan zijn dat iemand zelf wordt geconfronteerd, iemand er zelf nog nooit mee te maken heeft gehad, of iemand het nog steeds enorm lastig vindt zich in de situatie te verplaatsen. Ik heb te maken gekregen met verschillende reacties. De een stelt geïnteresseerd vragen en is nieuwsgierig en de ander blijft bij zijn of haar vooroordelen.
Ikzelf heb een manier gevonden hoe hiermee om te gaan, maar ook ik heb het hier soms moeilijk mee. Ik kan niet verwachten dat iedereen enthousiast wordt van mijn openheid en hier positief op reageert. Dit hoeft ook niet. Maar toch wil ik je vragen, mocht je iets lezen en vind je het lastig dat iemand open is over een bepaald onderwerp? Ook jij hebt dan de keus wat je er mee doet of niet en hoe je reageert. Net als dat ik er voor kan kiezen wat ik met een negatieve reactie doe en hoe ik hier mee besluit om te gaan.
Ga voor jezelf na waarom je het lastig vindt dat iemand open is. Heb je vooroordelen over het onderwerp en zou je zonder deze het gesprek aan willen gaan, of deze willen neerleggen tijdens het gesprek? Iedereen mag zijn of haar eigen mening hebben en zijn of haar verhaal doen en zo ervaart iedereen zijn eigen mentale en fysieke gezondheid weer anders.
Laten we vooral naar elkaar luisteren, openstaan voor het verhaal van de ander. Elkaar altijd honderd procent begrijpen lukt niet, maar we kunnen er wel voor elkaar zijn.