Mijn ervaring met gesloten jeugdzorg

Vooraf van deze column wil ik meegeven dat dit mijn ervaring is en dit kan verschillen van een mening van een ander. Ik wil de gesloten jeugdzorg niet zwart maken maar ik wil wel mijn verhaal delen.

8 december 2018 kwam ik in gesloten jeugdzorg terecht nadat ik 3,5 week in een crisisopname zat in de psychiatrie. Ik wist überhaupt niet wat ik kon verwachten. Ik werd met DV&O opgehaald. Voor wie niet weet wat DV&O is, DV&O betekent Dienst Vervoer en Ondersteuning. DV&O is onderdeel van de Nederlandse Dienst Justitiële Inrichtingen. De heenweg naar de gesloten jeugdzorg was naar, vol angst. Helemaal alleen zat ik achter. Er was niemand naast me, die een arm kon heen slaan. Terwijl ik die zo hard nodig had. 

Bij binnenkomst op het terrein zag ik enorme hekken die om het terrein heen stonden. Het leek wel op een gevangenis. Bij de ontvangsthal werd er gebeld naar de groep waar ik zou komen, zodat ik een intake kon hebben en daarna naar de groep kon. Een groep? Ik wist hier niks vanaf. Het eerste wat ik dacht was dat 2 partners van elkaar, kinderen opvangen waar het niet goed meeging. Achteraf een best kromme gedachte maar ik wist toen niet beter. 

Ik zat met andere meiden met ieder haar eigen geschiedenis en problematiek. Veel van deze problemen waren wegloopproblemen, drugsgebruik en/of agressieproblemen. Voornamelijk veel gedragsproblemen. Ik had ook wel enkele gedragsproblemen maar voornamelijk waren het mijn mentale problemen en niet mijn gedragsproblemen. 

Het ging daar met ups en downs. Van de dingen die daar gebeurden, schrok ik soms nog aardig. Veel geschreeuw en agressie. Iets waar ik niet tegen kon. Niet lang maakte ik een alarmsituatie mee. Niet voor mezelf maar voor een ander op mijn afdeling. Ik hoorde vaak toen ik daar in het begin zat griezelverhalen over de isoleercel/afzondering. Dat leek me maar naar.

Na een x aantal tijd ging het steeds minder met me. Ik had weinig therapie/behandeling en kwam daardoor weinig vooruit. Ik was niet goed in contact met de begeleiding of behandelaren. Ik kon niet goed afspraken maken, waardoor ik niet veilig was voor mezelf. Ik was in paniek en was enorm destructief bezig. Toen werd er ook voor mij alarm gedrukt en werd ik vervolgens gebracht naar de isoleercel. Een kale ruimte met een matras. Kaal, kil en naar. De weg daarheen ging met horten en stoten. Veel paniek en weigering. Ik snapte het allemaal niet. Waarom ging dit zo? Ik weet nu dat het voor mijn eigen veiligheid was, maar het had op zoveel andere manieren opgelost kunnen worden. Niet veel later kwam dit dagelijks voor. Een periode die eindeloos leek. Er kwam geen einde aan. Veel zal ik niet meer over de isoleercel gaan praten.

Wel vind ik dat dit drastisch aangepakt moet worden. Isoleercel plaatsingen gebeuren nog te vaak. Ik vind dit geen humane manier om dit soort problemen op te lossen. Iemand die suïcidaal is wordt niet beter in een kale en kille kamer. Vaak verergert dit het probleem alleen. Iemand die in een paniekaanval zit, wordt niet rustig in een isoleercel. Ga met diegene in gesprek. Zorg voor nabijheid. Ik snap dat dit niet altijd kan, maar er moet hier wel meer in gebeuren. Ik hoop zo dat hier verandering in komt. Verandering voor de toekomst, niet voor mij. 

Als je hierover met mij in gesprek wilt, kun je me altijd een e-mail sturen op sherlienne@ikbenopen.nl 

Mijn e-mail staat open. Als je wilt praten, stuur gerust. Als je meer wilt weten of je wilt even sparren. Je staat er niet alleen voor.

Liefs,

Sherlienne