‘ik lag het grootste aantal nachten, ondanks alle vermoeidheid, klaarwakker’
In mijn vorige column heb ik informatie gegeven over hoe mijn opnames gestart zijn en hoe het gaat. In deze column wil ik jullie meenemen hoe een dag er ongeveer uitzag in een kliniek.
Ik ga beginnen in de ochtend.
‘s Ochtends werd ik om 08.30 uur beneden verwacht voor het gezamenlijke ontbijt. Ik ontbeet dan samen met mijn groepsgenoten en de groepsbegeleiding die er
‘s ochtends was. Na het ontbijt namen we gezamenlijk de ochtendplanning door. Ik had vaak 1 á 2 keer therapie van een uur. Ook had ik een sportuur waar ik met mijn groepsgenoten heen ging. Behalve als je een afspraak had staan. In dat sportuur gingen we ‘s ochtends vaak buiten sporten. We deden dan voetbal, basketbal, tennis, hockey etc.; lag er altijd een beetje aan waar iedereen zin in had. Ik had vaak niet zo’n zin om heen te gaan, maar als we eenmaal bezig waren was het vaak ook nog wel even gezellig en konden we dan even lachen met z’n allen. Mijn therapie verschilde vaak per dag. Wie ik had en wat voor therapie.
Om 12.00 uur was het sportuur afgelopen en dan gingen we terug naar ons huisje. Daar gingen we dan weer gezamenlijk lunchen met z’n allen. Er kwamen dan vaak best leuke gesprekken opgang. Na de lunch bespraken we de middagplanning.
‘s middags had ik vaak 2 keer of een enkele keer 3 keer therapie staan. Ook was er dan weer sportuur waar we met z’n allen heen gingen. In dit sportuur gingen we heel vaak poolen of tafeltennissen. Iedereen was altijd erg fanatiek met poolen. We hadden muziek opstaan en zo gingen we in teams kijken wie er het beste was. Dit sportuur duurde vaak niet een uur. Na een halfuurtje, driekwartier waren we vaak wel een beetje uitgekeken en dan mochten we terug naar het huisje. Soms had ik daarna nog therapie staan en moest ik door. Maar vaak hadden we na het sporten een uurtje voor onszelf waarin ik mij even kon terug trekken in mijn kamer of deden we beneden een spelletje. Rond 17.30 uur gingen we vaak eten. Ook dit deden we gezamenlijk. Is ook wel net zo gezellig.
Na het eten bespraken we de avondplanning. Ik had soms nog een gesprekje met iemand van de groepsbegeleiding om gewoon even een keer te checken hoe het gaat, of als je bijvoorbeeld een heftige therapiesessie gehad had en ik het nog niet zo goed kon loslaten en in de spanning bleef. Of, omdat je vanuit de therapie nog een opdracht had meegekregen. De ene keer was het een gesprekje, andere keer ging ik samen met een begeleider nog even een rondje wandelen of nog even iets fysieks doen zoals voetballen. Het verschilde een beetje per dag. Anders ging ik na het eten nog even naar mijn kamer om even tot rust te komen met muziek in mijn oortjes of om een boek te lezen. Om 20.00 uur hadden we een koffie en thee momentje waarna we eigenlijk heel vaak spelletjes gingen doen met iedereen. Dat ging er nog wel eens fanatiek aan toe ;). Rond 21.30 uur was het kamertijd en dan kreeg ik mijn medicatie. Iedereen ging dan naar zijn of haar kamer. Meestal ging ik nog even lezen en had ik nog even contact met mijn ouders. Een echte bedtijd was er niet. Maar ik moet zeggen dat ik wel vaak snel al in bed lag. Ik was echt elke dag mega gesloopt van alle therapie die toch best wel intens was. Maar echt slapen deed ik niet. Samen met een andere jongere heb ik de term plafondienst het leven ingeroepen. Als we gingen slapen zeiden wij niet meer welterusten tegen elkaar, maar ‘fijne’ plafondienst. Ik lag het grootste aantal nachten, ondanks alle vermoeidheid, klaarwakker. Wat niet heel gek is, je bent met zoveel bezig dat je ook echt veel te verwerken hebt.
Tijdens mijn opnames was er echt een dagstructuur. Dit geldt voor iedereen trouwens. Momenten waarop we gingen eten, koffie en thee momenten, therapie over de gehele dag, sporturen. Omdat ik beide keren een vrijwillige opname heb gehad mocht ik ook van het te het terrein af, om bijvoorbeeld even een rondje te wandelen, naar het centrum te gaan met andere jongeren. Dat was wel echt fijn dat die mogelijkheid er ook gewoon was.
Heb jij wel eens een vrijwillige opname gehad, en hoe heb je dat ervaren?
Ik ben er benieuwd naar jouw ervaring. Laat het mij weten via merel@ikbenopen.nu
Liefs, Merel