Stil Verdriet

‘ook al had ik zo ontzettend veel verdriet,  ik bleef maar voelen dat mijn verdriet er niet mocht zijn.’

De Dood.

Een onderwerp wat moeilijk bespreekbaar is. Iets wat me van kinds af aan al bezig hield. Avonden lang waarin ik weer huilend naar beneden kwam. Bang voor het onbekende. Bang om mensen te verliezen… om die gedachte alleen al kon ik intens verdrietig zijn.

Ik was 6 toen ik voor de eerste keer echt met verlies te maken kreeg.  Mama kreeg een telefoontje, het enige wat ik hoorde was de zin die mama herhaalde, ze was dood. Oma was dood.

Ik slaakte meteen een gil en begon te huilen, mijn zus nam me mee naar boven, ik liep ontroostbaar de trap op. 

Oneerlijk, dat gevoel heb ik vaak gehad. Mijn Oma, mijn lieve Oma, de enige die me met een zin kon opvrolijken gewoon omdat het Oma was. Verbrand tijdens een kopje koffie zetten. Dapper als ze was niks laten merken wanneer we in het ziekenhuis op bezoek waren. Ze had die dag alleen de laatste controle nog, maar nog voor ze op die afspraak kon komen, viel ze bij binnenkomst van het ziekenhuis neer.

Het ziekenhuis waar ik door de jaren heen nog steeds moet zijn, wetende dat zij daar niet verder is gekomen dan de ingang. Geen kamer, maar de ingang van een ziekenhuis.       

Ik vind het moeilijk dat je zo plotseling dood bent gegaan zonder dat we afscheid van je hebben kunnen nemen.

Oktober

Een maand waarin mijn dochter haar verjaardag en verdriet elkaar kruisen. Een maand waarin al jaren mijn opgekropt verdriet steeds weer naar boven komt en  ik nog steeds niet weet hoe ik daar mee om moet gaan. Verdriet waarvan ik lang gevoeld heb dat het er niet mocht zijn, verdriet waar ik jaren amper over praatte, maar verdriet dat er wel altijd was.

Ik kon er af en toe met mama over praten omdat ik wist dat zij niet alleen hetzelfde had meegemaakt, maar ook omdat zij erbij was het moment dat ik te horen kreeg dat mijn oud-klasgenootje overleden was, en zij als enige heeft gezien hoe diep het me raakte. 

Ik was 17, net van de Middelbare af en werkte in een restaurant. Ik zat nog even op de computer tot het tijd was om te gaan. Ik zag ineens R.I.P. in iemand zijn msn-naam staan en wist gelijk dat het niet goed was. Voorzichtig, al met de tranen in mijn ogen vroeg ik wie het was. Want ik kende er meerdere met die naam. Gek genoeg bereidde ik me voor op iemand anders, want dat hij het zou zijn, was onmogelijk. In plaats van zijn gehele naam kreeg ik een hyves-rouwpagina toegestuurd, en met een klik kreeg ik direct zijn foto groots op mijn beeldscherm.

Ik stortte helemaal in.

Ik kon niet meer op mijn benen staan en mama moest mij opvangen. Ik kon alleen maar roepen; ‘Nee niet hij, niet hij!’  ‘Dit kan toch niet, mama dit kan toch niet’. Ik barstte schreeuwend in tranen uit, nog harder dan bij oma. Ik ben naar boven gerend, heb geschreeuwd, met spullen gesmeten, in kussens geslagen en hardop gehuild.  

Ik kreeg de bevestiging dat het echt waar was, want op het moment dat ik het te horen kreeg, luidden daar de klokken voor zijn begrafenis… 
Ik hoorde het dus precies op het moment van zijn begrafenis en dat deed extra pijn… want ik kon er niet heen, maar ik had daar bij willen zijn. Ik had afscheid willen nemen, maar niemand had het aan mij verteld. Dat maakte het extra pijnlijk. 

Met al mijn verdriet vertrok ik richting werk. Mijn zus werkte in hetzelfde restaurant en kon me daar gelukkig opvangen en troosten, maar ik was ontroostbaar en ben terug naar huis gestuurd.

Deze Jongen was niet zomaar een jongen. Vanaf dag 1 dat ik hem zag was ik verliefd, en die verliefdheid is nooit weggegaan. 

Nog nooit was ik zo blij met mijn achternaam dan op het moment dat ik op alfabetische volgorde met hem ingedeeld werd om op school 2 keer in de week samen te mogen koken. We hadden de grootste lol en wat waren we een goed team samen. De wentelteefjes waar we niks van bakten, de tomatensoep die toch wel goed smaakte. En af en toe grapte hij tijdens het afwassen dat we dit later als we getrouwd waren ook maar zo moesten blijven doen; samen de taken goed verdelen maar vooral lol hebben.

Als tiener die verliefd was , was dat natuurlijk het mooiste wat je kon horen. Maar ik was jong, onzeker en mijn eigenwaarde i.v.m. de thuissituatie was helemaal weg. Ik wist dat zoveel meisjes hem leuk vonden waardoor bij mij de gedachten dat ik niet leuk genoeg zou zijn groter waren dan dat ik hem durfde te vertellen hoe leuk ik hem eigenlijk vond. En tot de dag van vandaag heb ik nog steeds spijt dat ik het hem niet verteld heb..

Na 2 jaar zaten we allebei in een andere klas en kwam ik hem zo af en toe tegen op de gang of in het dorp. Mijn verliefdheid deelde ik met niemand meer, behalve met mama. Het is daarom dat zij mijn verdriet zo goed begrijpt. Ik heb dagenlang gehuild, tot ik niet meer kón huilen. Mijn tranen waren letterlijk op.

Nog steeds voel ik dat enorme verdriet en voor lange tijd heb ik gevoeld dat mijn verdriet er niet mocht zijn…want ik was geen familie, ik zag hem niet meer zo vaak en ons contact bestond alleen maar uit school. Mijn verdriet kon nooit zo belangrijk zijn als dat van zijn naasten, dus stopte ik het weg.

Het heeft daardoor 10 jaar lang geduurd voor ik dit verdriet langzaam met anderen begon te delen. Daarom wil ik je meegeven; wacht niet te lang met hulp zoeken of je verhaal te delen.. zorg dat je er niet alleen in staat en je het met iemand kan bespreken, zodat het verwerkingsproces meteen al in kan gaan en niet pas jaren later.

Er zijn veel meer scholieren die ook een klasgenoot verloren hebben en misschien ook niet weten wat ze met dat verdriet moeten doen.  Daarom is het zo belangrijk dat er goede, passende hulp is waarbij je terecht kan.

Ik vind het moeilijk dat jouw leven stopte waar het mijne doorging.
Ik vind het erg dat je niks van wat hoort bij het opgroeien mag meemaken.

Geschreven door Fauzy, 20-2-2012

2 reacties op “Stil Verdriet”

  1. Pingback: De weg naar mijn rijbewijs: deel 1 – ikbenOpen

Laat een antwoord achter aan Liesbeth Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *