Als je echt alleen bent

‘Dat lijden is erg genoeg – laten we dat niet erger maken door alleen te zijn. Want je bent niet alleen.’

Deze maand was het Mental Health Awareness Week…

 Ik hoor vaak: “Maar zo erg als jij had ik het niet hoor”,
Dit slaat dan dat mensen een eetstoornis of depressie hebben en hiervoor behandeld kunnen worden bij de huisarts of eerstelijns GGZ. 12 sessies en het gaat beter. Hartstikke fijn natuurlijk maar geen reden om het minder serieus te nemen. Want waarom zou dit minder erg zijn dan mijn eetstoornis? Dan mijn depressie? Ja, er zit een verschil in! Mijn eetstoornis en depressie zijn een symptoom van een onderliggend trauma, een complex trauma, meervoudig. Dit ligt zo diep en is zo jong begonnen dat mijn hersenen letterlijk zijn aangetast. Oftewel we hebben het over twee andere ziektebeelden maar beide lijden we en dat is er, dat mogen we serieus nemen.

Door het gesprek te stoppen met de woorden: “Maar zo erg als jij had ik het niet”. Ontneem je niet alleen jezelf de kans op open te zijn over wat je ziektebeeld met je doet en wat voor invloed het heeft op je leven. Je ontneemt mij die kans ook, om te praten en om te delen. En daarom ben ik nu open naar jou, in deze blog. Niet om je nog meer het gevoel te geven dat jou verhaal er niet toe doet maar wel hoe alleen ik mij heb gevoeld en vaak nog steeds voel. Want dit is het verhaal van velen die eindigen in een dwangopname, met dwanghandelingen. Niemand vraagt ernaar want niemand lijkt het echt te willen weten wat er binnen die 4 muren van de kliniek gebeurd. De vier muren die mij jaren omringde en waar ik echt alleen was.

Waar ik voor het eerst bewaking rond zag lopen in uniformen die op die van gevangenisbewakers leken. En de deuren waren ook in compartimenten afgesloten. Maar zij heetten zorgbeveiligers en de deuren waren slechts om de open afdeling van de gesloten te scheiden. Het personeel die dingen zei tegen een groepsgenootje die volledig gedissocieerd was: “Als je nu niet normaal doet dan gaan we een deurtje verder” waarmee ze de separeercel bedoelde, die tegenwoordig officieel een EBK moet heten (extra beveiligde kamer).

De separeer, waar ik terugging naar mijn late tienerjaren waar een verpleegkundigen kon doen en laten wat hij wilde. Ik schreeuwde om hulp maar niemand hoort je want er zitten twee deuren die alleen van buitenaf op slot kunnen. En ik voelde me alleen, zo alleen met mijn herinneringen, trauma, mijn kapotte brein en het lichaam dat ik intens haatte. Alles wat ik daar had waren papieren bekers met water, een kartonnen po, een matras, een scheurdeken, een scheurjurk en een camera die 24/7 op mij gericht was.
Ik voelde me alleen, ookal zaten er 6 man op, naast en om mij heen geklemd om mij gedwongen sondevoeding toe te dienen. Me achteraf een knuffel te geven, ookal had ik geschreeuwd, gehuild en gevochten. Ik voelde me alleen toen ze grapjes maakten over hoe een blokje chocola makkelijker zou zijn dan een hele appel.

Waarom? Omdat ik wist dat de buitenwereld dit nooit zo begrijpen. Nooit de eenzaamheid van een lege kamer waarin een meisje zit met een lege ziel.
De volgende keer dat je zegt: “Zo erg als jij had ik het niet hoor”, weet je wat ik dan voor me zie? Jou, thuis op de bank? Alleen onder een deken, boos op jezelf omdat je je weer zo nodig groot moest houden terwijl die gevangenis in je hoofd echt is. Het maakt niet uit of je fysiek echt in die gevangenis hebt gezeten om de hulp te krijgen die je nodig hebt of dat je die muren enkel mentaal optrekt, je lijdt. Dat lijden is erg genoeg – laten we dat tijdens deze mental health awarness week niet erger maken door alleen te zijn. Want je bent niet alleen.

Liefs,

Inger

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *