‘ik merkte dat ik na elke teleurstelling steeds somberder werd. ‘
Ik heb autisme en dan vooral op het sociale en emotionele gebied.
Voor zover ik me kan herinneren weet ik dat ik heel emotioneel was.
Mijn gevoelens en emoties gingen vaak met hele hoge pieken: heel erg blij, vrolijk of met diepe dalen: heel verdrietig, somber, teleurgesteld. Ik was niet vaak boos. En tussen alle pieken en dalen was ik natuurlijk gewoon/neutraal/ alledaags. In de loop van de jaren heb ik wel geleerd om beter om te gaan met mijn gevoelens en emoties. En om te praten over wat ik voel en denk. Daardoor spaar ik niet alle gevoelens meer op en komen alle gevoelens en emoties er niet allemaal in 1 keer meer uit als een explosie van emoties.
Tegenwoordig omschrijf ik mijn gevoelens en emoties meer als een achtbaan/rollercoaster. Voorheen zou het een achtbaan zijn geweest met lanceerbaan. Omdat in 1 keer alle emoties en gevoelens eruit kwamen. Dan werd ik gelijk in de heftige looping gelanceerd. Tegenwoordig is het meer een achtbaan zoals de goliath in Walibi Holland. Je gaat eerst langzaam de heuvel op, waarin steeds meer gebeurtenissen, gevoelens en emoties samenkomen, daarna snel de heuvel naar beneden en dan praat ik over wat er is gebeurd en hoe ik me voel. Daarna is het weer even rustig tot er weer nieuwe gebeurtenissen zijn en dan beginnen de heuvels weer opnieuw.
Ik heb wel dat het in coronatijd best lastig was voor mij. Zeker de eerste periode waarin heel veel onzekerheden waren en er veel teleurstellingen waren. Dat ik merkte dat ik na elke teleurstelling steeds somberder werd. En ik probeerde om leuke dingen te plannen om naar uit te kijken, maar die werden steeds afgezegd of verplaatst. Nog steeds vind ik het lastig dat door de pandemie niets zeker is voor leuke dagjes weg op vakantie.
Gelukkig heb ik een persoonlijke begeleidster, waarmee ik buiten onze vakanties om wekelijks kan praten en heb ik een werkgever waar ik mee kan praten en die me het gevoel geven dat ze me snappen en onpartijdig advies geven. Daarnaast ook nog een lief zusje waar ik goed mee kan praten. Dat helpt om mijn ei kwijt te kunnen en zo niet alle gevoelens en emoties op te sparen.
Ik woon nu al 1.5 jaar bij mijn vader. En hij is voor veel onderwerpen vaak het eerste aanspreekpunt. Maar zoals bij elke vader en dochter relatie hebben we regelmatig meningsverschillen. Daarom praat ik ook graag met andere familie, vrienden en kennissen.
