de confrontatie

2 jaar geleden heeft er een rechtszaak plaatsgevonden.

Terwijl er na jaren van mishandelingen en stalking de eerste keer eindelijk ruimte was voor mij om mijn verhaal te mogen delen, kwam in dit proces wederom naar boven hoe weinig mensen de inhoud van Huiselijk Geweld begrijpen.

Niet alleen de impact maar ook hoe goed de mishandelaar is in het mooi voordoen en verdraaien van de waarheid.. waardoor andere mensen dingen benoemd hebben waar ze totaal geen weet van hebben, maar zijn woorden klakkeloos over hebben genomen, zonder ooit ook maar een deel van onze kant gehoord te hebben.

Mama, Die daar helemaal alleen was, wetende dat ze alleen tegenover haar mishandelaar kwam te staan, en in dezelfde ruimte zou zijn met degene die niet alleen haarzelf maar ook haar kinderen en huisdieren jarenlang op alle mogelijke manieren mishandeld heeft, kreeg via de beveiliger te horen dat hij een groep van 5 volwassene bij had.

Op het moment dat ik hoorde wie er waren sloeg mijn angst om in boosheid en daarna in kracht. ik heb direct geregeld dat iemand mij naar mama toe zou brengen en zo had mijn zus hetzelfde idee. we zijn beide daar naartoe gegaan om mama te ondersteunen. Ondanks ik het doodeng vond, voelde ik me krachtig en veilig, want politie, beveiligers maar ook medewerkers beschermde ons en dat doen ze niet zomaar..Dat had ik op dat moment ook echt nodig. Dit was dan ook de eerste keer dat ik me wel gehoord, gezien en gesteund voelde door hulpverleners.

We liepen met de beveiligers naar de rechtszaal en daar zagen we ze allemaal zitten. Met z’n alle zouden ze wel even vertellen hoe zielig híj wel niet was, en alle schuld in mama haar schoenen schuiven. Dit waren personen die ons helemaal niet kende en die ons überhaupt nog nooit hadden gezien , maar ook onze oude buren… 

wat me hierin nog het meeste raakte was dat mijn oude buren waar ik van mijn 2e tot 18e jaar buurmeisje van ben geweest, compleet achter hem stonden terwijl hij nog wel degene was die altijd slecht over hun praatte. want hij praatte tegen ons altijd slecht over iedereen.

(even voor het beeld; mijn ouderlijk huis waar ik in opgegroeid ben, daar is hij op mijn 11e pas bij komen wonen. wij woonde daar dus al 9 jaar voor hem. hij heeft ons er 1 voor 1 uitgewerkt zodat hij er zelf kon blijven wonen en zodoende zijn hun nu zijn buren)

een tweede rechtszaak volgde, en deze keer ging ik samen met mama. (ook deze keer weer met beveiliging)

voor mij een belangrijk moment. ik ging mee om mama te ondersteunen maar ook voor mezelf.  de vorige keer was last minute en ging ik onvoorbereid, deze keer was de confrontatie met hem niet onverwachts, zoals hij ook ineens op mijn werk voor mijn neus kon staan. nee, nu wist ik dat ik hem weer zou zien.

door een rokje en hakken te dragen waar ik als 12 jarige door hem in werd uitgescholden en vernedert en sindsdien paniekaanvallen had wanneer ik een jurk/rok in het openbaar droeg, pakte ik hiermee mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde terug die hij mij vanaf mijn 11e al had afgenomen in jaren van psychische mishandeling. ik liep hem nu vol zelfvertrouwen voorbij en kon hem op dat moment letterlijk achter me laten.

sindsdien kan ik weer over straat lopen zonder me onveilig te voelen, en sinds dat moment heb ik het aangedurft om open te zijn over dit hele onderwerp. En daar kreeg ik de kans voor bij #ikbenOpen. Niet alleen om mijn verhaal te delen, maar om met anderen in contact te komen en te kunnen spreken over alle dingen die er door het huiselijk geweld bij zijn gekomen. ptss, angststoornis,onveiligheid, onzekerheden en depressie.

Voor mij heeft deze rechtszaak , waarin ik terug in de tijd moest, veel verdriet maar ook veel inzicht gegeven… en waar ik de dader recht in zijn ogen aan kon kijken, heb ik teruggepakt wat hij mij op jonge leeftijd afgenomen had..

Mijn zelfvertrouwen, mijn waardigheid, mijn vrijheid, maar vooral mijn veilige gevoel op deze wereld.

ik zal in de toekomst dan ook mijn steentje bij blijven dragen om o.a. dit onderwerp bespreekbaar te maken en het taboe te doorbreken want samen staan we sterk.