Sterk zijn

‘volg je gevoel, ook als dat na een paar dagen, weken of maanden iets anders zegt’

“Wat sterk van je, dat je alweer aan het werk gaat.” Dat zei de coördinator van mijn team, toen ik de dinsdag na mijn vaders begrafenis belde om te zeggen dat ik dacht dat ik wel weer aan de slag kon. Ze voegde daaraan toe dat deze beslissing wel wat over mij zei en dat onze leidinggevende daar wel van onder de indruk zou zijn. En dat zou positief bijdragen aan de aanstaande sollicitatieronde waar ik me kandidaat voor zou stellen. Ik had papa nog over die vacature verteld; hij was blijer voor me dan ikzelf. Want wat deed het er allemaal toe?  

Ondanks dat, hadden de woorden van mijn collega wel hun uitwerking op me: het was goed dat ik weer aan het werk ging, sterk, stoer. Het ‘zei iets over me’, wat dat dan ook mocht zijn. Het was natuurlijk goed bedoeld en ze had ook gevraagd of ik zeker wist dat ik er klaar voor was. Maar ergens voelde ik dat het ook wel van me werd verwacht. Want ik had al een paar weken verlof gehad (deels betaald, deels vakantieverlof) om afscheid te nemen van mijn vader, te waken en de uitvaart te regelen. En ik werkte al een behoorlijke tijd minder uren dan in mijn contract stond, omdat ik in de ziektewet zat door mijn burn-out. En, zo werd mij door een adviseur verteld, het UWV ‘heeft geen boodschap aan het feit dat je vader overleden is’. Dus mijn keuze om weer aan het werk te gaan, was absoluut een rationele.

 

Maar was ik er wel echt klaar voor? Had ik er ruimte voor? Zin had ik in ieder geval nog niet. En mijn energie was ook ver te zoeken. Al snel kwam ik erachter dat ik heel blij was dat we nog niet op kantoor mochten werken, want om de haverklap liep er een traan over mijn gezicht en mijn concentratie was soms ook ver te zoeken. Waarom volgde ik mijn gevoel dan niet en wachtte ik niet nog even met werken? 

Omdat ik zoveel tegelijk voelde – angst, verdriet, frustratie, wanhoop, pijn, gemis, om maar iets te noemen – wilde ik even niets meer voelen. Want alles wat ik voelde, was niet zo prettig. Iedereen zei tegen me dat de afleiding van het werken misschien wel lekker was. Ik zocht inderdaad afleiding. Maar of dat goed voor me was, dat is de vraag. En of deze soort afleiding de juiste was, een tweede. Maar het tegendeel werd bevestigd door de maatschappij: werken is goed voor je, juist nu! Structuur, afleiding, bezig zijn! 

Het lastige is: dit is voor iedereen anders. De een zal erbij gebaat zijn direct weer aan de slag te gaan en de ander kan het de eerste maanden niet opbrengen. Ik vind het dan ook mooi dat er een petitie is aangeboden aan de Tweede Kamer voor officieel rouwverlof. Hoe dat eruit komt te zien en voor wie en in welke

situaties dat dan geldt, dat weet ik niet. Dat lijkt me ook heel ingewikkeld. Maar ik denk dat het goed is dat het onderwerp op de agenda staat. Dat er oog voor is. 

Tot die tijd moeten we er samen met onze werkgevers aan uit komen (en daarna wellicht ook wel). Ik wil je daarom meegeven: volg je gevoel. Ook als dat na een paar dagen, weken of maanden iets anders zegt. ‘Het gaat toch niet.’ Dat mag. Je mag terugkomen op je besluit. Je hebt het geprobeerd en het was toch niet wat je nodig had. Daar heb niet alleen jij het meeste aan, maar ook je werkgever. 

1 reactie op “Sterk zijn”

  1. Ook ik heb een poos thuis gezeten na een acute stress-stoornis. Ik dacht op een gegeven moment ook dat werken me zou afleiden, maar dat lukte helaas niet, het wierp me zelfs enorm terug. Na het de tijd te hebben gegeven lukte het wel.
    Helaas nu weer een degelijke situatie mee moeten maken, maar nu heb ik wel baat bij door blijven werken, het houd mij op de been, maar ik moet wel heel goed mijn grenzen bewaken. Dat heb ik de vorige keer met hulp geleerd en kan het nu toepassen.
    Werken als afleiding…..soms gaat het, soms gaat het niet….wees daar vooral eerlijk in naar jezelf, dan ‘werkt’ het het beste.

Laat een antwoord achter aan Marian Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *