Gepest

Op de basisschool had ik geen echte vrienden. Omdat ik daardoor vaak alleen was, was het makkelijk om mij te pesten. Het begon met wat voor hen grapjes waren, maar voor mij niet grappig was. Later veranderde dit in onprettige opmerkingen. Ze vonden altijd wel iets om mij mee te pesten. Of het nou mijn goedkope kleding was, de kleurcombinaties die ik droeg of de andere hobby’s en interesses die ik had. In het begin dacht ik, ik ben nieuw dit gaat wel over. Later verloor ik steeds meer de hoop dat het zou stoppen. In het begin negeerde ik het gewoon, maar ik ging me er wel steeds minder fijn door voelen. Op school hield ik me groot. maar mijn moeder hoefde alleen maar te vragen hoe het op school was en dan rende ik de trap op en begon ik op mijn kamer te huilen en was daar heel verdrietig tot het avondeten aan toe.

Ik werd bijna nooit uitgenodigd voor een feestje van klasgenootjes, en ik werd altijd als laatste gekozen tijdens gymles en sportdag. Mijn moeder zat zeker een keer in de maand op school in gesprek met docenten wat er aan de hand was. Alle docenten zeiden dat ik het fijn vond alleen te zijn. Maar ik wist gewoon niet hoe ik vrienden moest maken. De docenten deden ook niets tegen pesten. Niet voor schooltijd, niet na schooltijd en ook niet tijdens schooltijd. Het heeft me alleen maar nog meer teruggetrokken en verlegen gemaakt. Ik durfde gewoon niet meer met leeftijdsgenoten om te gaan. Bang voor wat ze zouden vinden van mij, bang voor weer opnieuw afgewezen te worden. Ik was aan het eind van de basisschool zo verdrietig dat ik een gedicht had geschreven dat ik liever bij mijn opa in de hemel zou willen zijn.

Op het vmbo hoopte ik dat ik niet gepest zou worden en wel vrienden zou maken. Ik ben naar een school in Lelystad gegaan waar ze zeiden een anti pestbeleid te hebben. Ik heb daar een hartsvriendin kunnen maken, waar ik alles mee samen deed. Helaas, ook op deze school werd ik gepest samen met mijn vriendin door twee klassen. En dat antipest beleid werkte voor geen meter. Na de eerste waarschuwing gingen ze gewoon verder, bij de tweede melding kwam er een gesprek met de pesters, maar dat boeide hen ook niet. Bij de derde melding spraken ze de ouders aan. Na elke poging tot aanpakken werd het eigenlijk alleen maar erger. Pas nadat er een nieuwe coördinator was moest de hele klas bij elkaar komen en iedereen zijn excuses aanbieden. Dat deden ze met grote tegenzin en ongemeend. En voor ons had het ook geen zin meer, omdat we toch over een korte tijd klaar zouden zijn op school.

Pesten is iets wat mij voor de rest van mijn leven heeft beïnvloed. Mijn zelfvertrouwen, mijn zelfbeeld, mijn vertrouwen in andere mensen en mijn stemming heeft het heel erg beïnvloed. Ik ben ook heel lang gesloten geweest naar andere mensen, behalve voor mijn enige vriendin, mijn moeder en oma.  

Het koste mij veel tijd voor ik deze pesterijen een plek kon geven en ik af kon sluiten. Datzelfde gold om mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen weer beetje voor beetje in positief te veranderen. Ook kostte het veel tijd en moeite gekost om mijn vertrouwen in andere mensen op te bouwen en het open en eerlijk zijn naar andere mensen. Ik wil dan ook aan iedereen meegeven dat als je ziet dat iemand gepest wordt, kijk niet weg en help die persoon alsjeblieft!