‘Goh, hoe is zo’n opname? Is het eng? Of zoals je het in films altijd ziet? Waar kom je terecht?’
*Deze column gaat over vrijwillige opname, geen gedwongen opname.
Goh, hoe is zo’n opname? Is het eng? Of zoals je het in films altijd ziet? Waar kom je terecht? Zijn ze streng? Mag ik wel contact houden met mijn ouders?
Het woord kliniek, ik wist niet zo goed wat ik daar mee moest. Ik vond het woord heel heftig en groots, maar ook schrok ik ervan, ging het dan echt zo slecht met mij?
Dit waren allemaal vragen toen een vrijwillige opname met mij besproken werd. Ik was niks verplicht, ik mocht hierin samen met mijn ouders een keuze maken. Ik wou graag meer informatie vinden, hoe is het, wat kan ik verwachten?
Ik ging op internet zoeken naar informatie en ervaringsverhalen, maar eigenlijk kon ik heel weinig vinden over vrijwillige opnames. Na een tijdje twijfelen heb ik besloten dat ik nu zelf mijn eigen ervaringsverhaal wil gaan delen en hoop hiermee voor anderen een goed en reëel beeld te kunnen vormen van een opname. Ik heb twee opnames gehad. Eén toen ik zestien was en één toen ik zeventien was. Die laatste was dit jaar in maart.
Ik was zestien toen ik mijn eerste opname in ging. Had last van een angststoornis en merkte dat ik weinig vooruitgang boekte. Ik liep vast, thuis en bij mijn behandelaren. Mijn behandeling was voor mij niet meer voldoende één keer in de week. Dit jaar op mijn zeventiende ben ik opnieuw in opname gegaan. Dit keer voor mijn depressie. Allebei mijn opnames zijn vrijwillig geweest.
Toen ik de eerste keer in de kliniek kwam voor een kennismakingsgesprek wist ik niet wat ik kon verwachten. Ik was heel erg bang voor een ziekenhuissfeer, in mijn hoofd zag ik alle mensen in uniformen werken. Kortom ik had echt het horrorbeeld van die films van vroeger met klinieken in mijn hoofd. Echter was geen ziekenhuissfeer en iedereen werkte gewoon in zijn eigen kleding, ik had mij, daar niet druk om hoeven te maken. Mijn kennismakingsgesprek was met zes mensen van de kliniek, plus mijn behandelaar, mijn ouders en ik. Het waren echt veel mensen. Maar wel allemaal met hetzelfde doel: kijken waar ze mij bij konden helpen. Na het gesprek kreeg ik een rondleiding over het terrein, gingen we naar binnen in een van de huisjes voor adolescenten waar ik ook in zou komen. In dat huisje was er een huiselijke sfeer, gezellig aangekleed. Na het gesprek en rondleiding ging ik weer naar huis. Er volgde nog een doelengesprek om doelen vast te stellen waar ik aan zou werken. Na dat gesprek startte ik mijn opname.
Het was in het begin wennen, ik kreeg mijn eigen kamer met sleutel waar niemand zomaar naar binnen mocht. Mijn medicatie die ik had moest ik aan de groepsleiding geven zodat zij dat in beheer hadden (moest iedereen). Er waren veel groepsbegeleiders die elkaar afwisselen, en de nachtdienst was er voor ’s nachts. Er waren ook andere leeftijdsgenoten waar ik leuk contact mee had. We mochten het met elkaar niet hebben over onderwerpen zoals: suïcidaliteit, zelfbeschadiging en de reden waarom je daar bent. Maar dat vond ik best logisch. Voor de rest was er een dagindeling en sporturen waar ik samen met mijn groepsgenoten heen moest.
Mijn eerste opname heeft 2,5 week geduurd. Tijdens die opname had ik heel veel exposure en EMDR voor mijn trauma’s. Na deze opname moest ik echt weer even wennen aan het dagelijkse leven. In de kliniek had ik een vast ritme met focus op mijzelf.
Mijn tweede opname duurde 3 weken. In deze opname had ik veel activering, PMT en systeemgesprekken.
Beide opnames vond ik heel intens, maar ergens gaf het ook rust. Ik hoefde even niet bezig te zijn met andere of met andere verplichtingen. Het was niet zo dat ik na deze opnames van mijn problemen af was, hierna ging ik weer verder op de poli, maar het heeft mij zeker veel gebracht.
Overigens is elke opname voor iedereen anders, en kunnen klinieken van elkaar verschillen. Dit is echt gebaseerd op mijn ervaring in één kliniek.
In mijn volgende column wil ik jullie graag meenemen in een paar dagen van mijn opnames.
Heb je vragen, of ben je ergens benieuwd naar? mail mij gerust!
Liefs, Merel
Ontzettend knap en moedig Merel, dat je zo open durft te praten over wat vele mensen liever achter de voordeur zouden houden. Uitkomen voor trauma’s, depressies, angsten, e.d. vinden veel mensen een hele lastige drempel. Van bang niet serieus te worden genomen, tot té serieus te worden genomen, een stempel op je voorhoofd krijgen, voor gek of gestoord verklaard te worden, of simpelweg uit angst om voor jezelf te erkennen dat het niet goed met je gaat. De stap tot een vrijwillige opname verdient sowieso lof.
Zelf heb ik ook ooit voor een vrijwillige opname gekozen, echter door paniekaanvallen en zelfmoordgedachtes werd dat uiteindelijk (een maand eerder dan gepland) een niet vrijwillige opname. Die had niet het gewenste effect. Op korte termijn was het misschien wel goed voor me, maar op de lange termijn is het schadelijk geweest en heeft het averechts gewerkt.. Het hele doel van vrijwillige opname was meditatieve behandeling. Bij de gedwongen opname bleef deze uit. Dit, plus het gedwongen karakter ondermijnde mijn medewerking (dwang leidt tot kont in de krip) en schaadde mijn vertrouwen in mensen en de (communicatie in de) zorg. Toen ik later een beetje werd gepusht om alsnog een vrijwillige opname te ondergaan, was die combinatie van factoren reden het niet meer te willen. Daarin speelde ook mee dat de gedwongen opname toen wel aardig voldeed aan het horrorbeeld uit films over klinieken. Ik kon me destijds er dus geen voorstelling van maken dat een vrijwillige opname veel anders zou zijn. Ik vind het daarom fijn te lezen dat het wel degelijk ook anders kan zijn. Maar toen heb ik geroepen dat ik nog liever een paardenmiddel wilde slikken (of de pil van brion) dan vrijwillige opname. Gelukkig kreeg ik uiteindelijk (na de zoveelste paniekaanval) ook een paardenmiddel, maar wel in gereduceerde mate (helft van voorschrift). Na een paar weken had ik weer een beetje grip op m’n gedachtes en gedachtegang. Paniekaanvallen heb ik daarna nooit meer gehad. De eerlijke erkenning van de psychiater dat die medicatie in mijn geval gebruikt kon worden zoals andere mensen paracetamol slikken tegen hoofdpijn (ipv dagelijks als preventie zoals eerst voorgeschreven), heeft een beetje van het geschade vertrouwen hersteld. Het geeft me rust te weten dat als ik symptomen in mijn hoofd bemerk, ik maar even naar het medicijnkastje hoef te lopen en net als bij hoofdpijn een pil kan nemen, die doorgaans bij mij sneller werkt dan een pijnstiller.
Ik weet dat ik me als gelukkige moet beschouwen dat medicatie zo snel in zo sterk gereduceerde mate (waardoor geen bijwerkingen) en zonder maandenlange zoektocht naar afstemming, bij mij heeft gewerkt (en werkt). Dat is niet iedereen gegeven. Sommige mensen hebben het dagelijks nodig als preventie, zoals ook mij in eerste voorgeschreven, en bij vergelijkbaar gebruik zoals ik, gaat het met hen niet goed. Hierdoor weet ik ook dat ieders lichaam, hersenen en geest individueel dusdanig anders werkt dat je nooit je eigen geval mag projecteren op een ander.
Eigenlijk wou ik gewoon jou complimenteren dat je zo open en eerlijk spreekt in je verschillende columns. Het was niet de bedoeling in mijn eigen verhaal te vervallen; misschien komt dat doordat ik er zelf nooit open een eerlijk over praat…
Hoi Arnoud,
Allereest, wat een lief compliment!
Ik vond het heel mooi om te lezen dat ik een ander beeld heb kunnen geven over vrijwillige opnames. Dit was ook mijn bedoeling met deze column. Er komen nog twee andere columns hierover in oktober en november. Ik moet zeggen dat ik het best spannend vond om deze column te schrijven. Inderdaad ook met wat je zegt, mensen houden dit liever achter gesloten voordeur om zo niet als gek of gestoord te worden verklaard. Ik hoop dat ik hiermee mensen er iets anders over kan laten denken, want wij zijn helemaal niet gek of gestoord.
Wat onwijs knap dat je, je verhaal deelt. Ik vind dit nog een groter compliment. Wat vervelend dat het zo uitgepakt heeft bij jou. Ik kan mij dat met dwang ook voorstellen dat het een andere werking krijgt dan dat de bedoeling is. Iets met moeten enzo. Ik zelf heb gelukkig nog nooit een gedwongen opname gehad, maar ik vind het heftig om te lezen dat het toen best wel voldeed aan het beeld van horrorfilms. Ik hoop echt dat je daar niet zoveel last nog van hebt nu.
Wat fijn dat de psychiater iets van je vertrouwen heeft kunnen herstellen. Ik geloof direct dat het rust geeft als je maar even naar het medicijnenkastje hoeft te lopen en je iets kan innemen. Heel fijn ook dat het medicijn werkt. Ikzelf heb een hele lange zoektocht gehad naar de juiste medicijnen voor mij. Helaas naar 9 maanden zoeken, en 6 verschillende middelen verder heb ik niks kunnen vinden. Ik werd van elk middel ziek van de bijwerkingen, of het sloeg niet aan. Hierdoor uiteindelijk ook besloten te stoppen met medicatie.
Ik vond het heel mooi om jouw verhaal te lezen, ergens heb ik er wel erkenning in. Bedankt voor het delen.
Liefs,
Merel