Zomer

Heerlijk weer die warme zonnestralen op je huid, het blijft langer licht en de wereld lijkt ineens een stuk levendiger en vrolijker te worden. Maar wat als je worstelt met angst, paniek, mentale problemen en een terras op gaan, in korte broek en bikini lopen opeens niet meer zo vanzelfsprekend is?

Zo is voor mij de zomerperiode de afgelopen jaren niet altijd alleen maar fijn geweest. Aan de ene kant kon ik genieten van de warme zonnestralen op mijn huid, maar al snel sloeg de paniek toe. Vanwege mijn eetstoornis durfde ik geen korte broek aan, of in bikini te lopen. Ook speelde zelfbeschadiging een rol. Wat moest ik dan aantrekken? Ik wilde toch niet dat iemand mijn lijf inclusief littekens zou ontdekken.
Naast de vraag; ‘wat moet ik aan?’, was het ook enorm stressvol om iedereen te zien genieten op een terras. Ik wilde overal aan meedoen en niet in een sociaal isolement terecht komen. Dit zorgde alleen wel voor dagen vol stress met gedachtes over;  ‘wat ga ik dan eten en drinken? ‘hoe ga ik dat doen? ‘Met wie?  en ‘Wat eet ik daarvoor en daarna dan? ‘.
Ook midden in de drukte zitten kon enorm beangstigend zijn. Ik deed dit wel, maar door mijn PTSS, was ik enorm oplettend en waakzaam, waardoor ik naderhand helemaal gesloopt was.

En als dit dan allemaal even niet lukte  en ik ergens niet aan mee wilde doen?  Dan heb ik vaak opmerkingen gekregen als; ‘kom op joh, het is toch lekker weer, geniet ervan’ .
‘Niet zo somber, het is zo lekker buiten, laten we wat leuks gaan doen!’
Het lijkt wel of iedereen dan enorm vrolijk is. Maar wat als jij je op dat moment helemaal niet zo voelt? Ik weet nog dat ik destijds vond dat ik me aanstelde, dacht dat het aan mij lag. Want iedereen voelde zich toch goed? Dat moest toch wel, want het leek iedereen zo makkelijk af te gaan, in bikini te lopen, op een terras te zitten en ‘gezellig’ mee te doen. 

Inmiddels weet ik dat niet iedereen zich blij kan voelen, ook niet als het mooi weer is. Ik ben wel dankbaar voor de mensen om mij heen ,die mij door lastige momenten hebben heen getrokken. Soms is het namelijk wel goed geweest, om ondanks dat ik me niet goed voelde, toch de deur uit te gaan. Hierdoor bleef ik in contact en ging ik bepaalde angsten aan, waardoor ik er later wel met plezier naar kon terugkijken.

Maar wees je ook bewust dat er  momenten kunnen zijn dat iemand met dingen kan kampen, waardoor  het  voor die persoon echt geen optie is om maar ‘vrolijk’ mee te doen. Een opmerking als ‘a joh, het is toch gewoon lekker weer’, kan dus echt maken dat iemand zich nog meer alleen gaat voelen. Iemand laat dit wellicht niet zien en doet wel gezellig mee, maar zo kan diegene wel over zijn of haar grenzen heen gaan.
Ook ik heb lang mijn masker opgehouden, maar stortte na zo’n periode wel helemaal in. Tijdens mijn herstel  ben ik open  geweest, over de onzekerheid naar mijn lichaam en de littekens die ik met mij meedraag. Hoe ik stress ervaar op een terras en zo heb ik samen met mijn omgeving gekeken naar wat wel haalbaar was.

Nu heb ik zin in de zomer, maakt het me niet uit wat ik aan ga doen. Een korte broek of mouwen,  een terrasje of niet , ook al voel ik mij nog niet altijd even goed. Het gaat om de balans en dat ik voor mezelf goed in de gaten houd, wanneer ik dingen wel en niet doe. Wanneer vermijd ik dingen bewust en wanneer ga ik over mijn grenzen heen. Dit is een mooie zoektocht. Door hier open met mijn omgeving over te kunnen praten, geven we aan elkaar terug hoe we beide dingen ervaren. Dit is enorm waardevol en zo zie je maar, dat je van een hekel hebben aan de zomer, toch weer langzaam kunt genieten in elk moment.

Ik ben heel benieuwd naar waar jij tegen aanloopt in de zomerperiode, laat je het me weten?