‘dankzij deze opname heb ik mijn middelbare school niet af kunnen ronden en werd ik voor het eerst uit de maatschappij geplukt.’
In mijn vorige blogs schreef ik over het trauma dat ik in mijn kindertijd heb opgelopen en hoe ik bepaalde coping mechanismes heb ontwikkeld om hiermee om te gaan, Zelfbeschadiging, een ernstige eetstoornis, depressie en conversie klachten.
U begrijpt dat de maatschappij hier vanzelfsprekend niet op ingesteld is om dit “normaal” te vinden. Gezond is het sowieso niet en mijn ouders zaten met hun handen in het haar.
Na vele uren school gemist te hebben door gesprekken bij de GGZ, met de diëtiste en in het ziekenhuis was het op mijn 17e dan zo ver. Mijn eerste opname. Van een normale schooltijd was toch al geen sprake geweest maar dankzij deze opname heb ik mijn middelbare school niet af kunnen ronden en werd ik voor het eerst uit de maatschappij geplukt. Uiteraard met als doel mijn leven te redden en te normaliseren. Het team bestond uit een top kinderarts en zeer ervaren sociotherapeuten.
Toch ben ik niet hersteld.
In mijn latere leven zijn meerdere opnames nodig gebleken, opnames waar ik verder getraumatiseerd ben, maar waar ook de GGZ wereld mijn “normale” leefomgeving is geworden. Het is de wereld die ik door en door ken. De wereld die ik snap. Sommige mensen zouden zeggen dat ik gehospitaliseerd ben. En misschien is dat ook wel zo. Inmiddels ben ik 28 en heb ik 5 jaar aan opnames achter mij liggen waarvan 2 jaar dwangopname waarbij zelfs geen weekendverlof mogelijk was. Nu ik mijn eigen woning heb voel ik mij wereldvreemd.
De stad is zo groot! De mensen en auto’s zijn zo luid. En zomaar op elk tijdstip van de dag mogen eten en naar buiten mogen gaan voelt fout. Ik schaam me en ben bang voor consequenties. Sommige spullen durf ik nauwelijks te kopen omdat dit in de kliniek werd gezien als contrabanden. Denk daarbij aan bijvoorbeeld scheermesjes. Heel zot, want ik heb natuurlijk gewoon messen in mijn messenla liggen om fruit en groente mee te kunnen snijden. Het punt wat ik wil maken is, ik ben zo geconditioneerd in het systeem van de GGZ en eigenlijk niet tot nauwelijks voorbereid op her-integratie in de maatschappij dat dit in het verleden regelmatig tot terugval heeft geleid. Omdat de wereld groot, eng en vol met triggers zit.
Ditmaal doe ik het rustig aan. Ik stort me niet op werk of op een fulltime studie. Vanaf het balkon beschouw ik de wereld en zie ik mensen in de ochtend naar hun werk gaan en in de avond thuis komen. Als ik dan 2 belafspraken heb gehad bedenk ik zwaar vermoeid waar die mensen hun energie vandaan halen. Maar ben ik trots op mezelf dat ik nog overeind sta. Ik moet mijn energie anders verdelen om her-opname te voorkomen. Mijn stapjes gaan vooruit, alleen in een ander tempo. Ik heb echter ook een andere balast die ik met mij meedraag! Langzaam laat ik de vier muren van de kliniek van mij afglijden en ga ik op onderzoek uit wat de wereld mij te bieden heeft, hoe eng en spannend ik dat ook vind.
Na 28 jaar is het mijn tijd om te gaan shinen.
Inger de Vries
