Zebra

Na mijn vorige blog “zielwonden” zullen sommige mensen zich misschien verwonderen hoe je met zoiets omgaat? Trauma is iets wat je ziel doorklieft, zeker op zo’n jonge leeftijd.

Ik heb gepraat met psychologen, de politie, psychiaters, slachtofferhulp en therapeuten. Steevast hoor ik dat hoe jonger je bent je hersenen nog in ontwikkeling zijn en dus ook je hersenstructuren veranderen als je een traumatisch event meemaakt.

 Niet dat dit mij een slachtoffer maakt, zo wil ik niet gezien worden. Net zo min ik gezien wil worden als overlever. Ik ben gewoon Inger. We maken allemaal dingen mee in ons leven alleen bij mij heeft het niet goed uitgepakt.

Soms zegt mijn moeder weleens “ik heb je niet goed afgebakken”. Waar het precies mis is gegaan weet ik niet, wel weet ik dat ik niet goed om kan gaan met heftige emoties. Evenmin zijn er bepaalde triggers gelinkt aan traumatische gebeurtenissen die heftige emoties bij mij oproepen. Denk aan slaande deuren, schreeuwende mensen, plotselinge aanrakingen, de geur van alcohol en wiet…. En soms weet ik simpelweg niet wat de trigger is.

Op zo’n moment kunnen er verschillende dingen gebeuren. Ik kan een herbeleving krijgen. Hierbij “her”beleef ik het moment van trauma letterlijk weer. Het is alsof ik weer in dezelfde plaats en tijd ben als toen. Doodsbang ben ik dan. Ik bevries en ik kan er niet uitkomen. Als mensen in het hier en nu me dan aanraken maakt dat het alleen maar erger. In therapie heb ik al wel wat trucjes geleerd om in het hier en nu te blijven, of terug te komen maar daarover schrijf ik een andere keer. Ook kan ik gaan dissociëren. Een letterlijke verlies van grip op de realiteit van omgeving en/of lichaam. In die de-realisatie kan ik schadelijke dingen doen. Soms levensgevaarlijk. Hier, leer ik in therapie grip op krijgen, maar dit is moeilijk omdat ik het vaak niet voel aankomen.

Als tiener heb ik om te overleven en een “gewoon” leven te kunnen lijden daarom heel lang een makkelijkere coping ingezet: “zelfbeschadiging”. Als therapeuten me nu voor het eerst ontmoeten maken ze dan ook weleens het ongemakkelijke grapje “je bent net een zebra”. Ik vind het niet erg. Zelfbeschadiging heeft me helpen overleven. Zelfbeschadiging heeft me helpen voelen of juist niet voelen. Vaak denken mensen dat zelfbeschadiging een vorm van aandacht vragen is. Maar ik verborg mijn zelfbeschadiging juist. Het was mijn geheim!

Het was mijn manier van mezelf straffen als ik onbewust terugdacht aan mijn trauma of iets “herbeleefde”. Een trauma dat ik heel diep had weggestopt, wat niemand wist en waar ik nooit over sprak. Zelfbeschadiging is niet een schreeuw om aandacht van Borderliners. Het is een serieus probleem want als de juiste therapeut eerder had doorgevraagd , had eerder ontdekt kunnen worden wat er in mijn jonge tienerjaren gebeurd was.

Ik kom uit voor mijn zelfbeschadiging.

Nooit zal ik met een verse wond “te koop” lopen want het is geen schreeuw om aandacht. Mijn littekens laat ik echter zien. Niet omdat ik wil dat ze gezien worden, maar omdat ik vind dat ik het verdien om in de zomer ook in een jurkje te mogen lopen als het warm is. Iedereen zet weleens onhandige copingstetchnieken in. Die van mij zijn zichtbaar en blijvend en bovendien deels het gevolg van een falend systeem en mensen die altijd onbestraft zullen blijven. Moet ik dan voor altijd in een coltrui en spijkerbroek lopen omdat de wereld niet geconfronteerd wilt worden met mijn littekens? Nee.

Ik snap dat het soms confronterend kan zijn en vragen stellen mag daarom altijd. Ik vraag enkel een beetje begrip terug omdat ook mijn “zebra strepen” een geschiedenis hebben.

Bovendien levert het ook hilarische gesprekken op. Een tijdje heb ik in Oeganda gewoond. Daar spraken mensen me er vaak op aan dat ze het mooi vonden en vroegen ze me of ik bij een bepaalde stam in het Noorden had gewoond. Ik gaf aan dat het zelf-mutilatie was en zeker geen lichaamsversiering. Dit werd niet begrepen en ik werd overwelmd met complimenten. Zo zie je maar, zet soms een andere bril op en de wereld is een heel stuk mooier! 

Veel liefs,

Inger