‘Dankjewel eetstoornis voor je openheid. Dat we nu samen kunnen onderzoeken, in plaats van dat ik alleen jou onderzoek.’
Woensdag is het ‘World Eating Disorder Action Day’. In februari was ik benieuwd naar mijn eetstoornis. Mijn stappen in herstel, wat hielp de eetstoornis los te laten en meer op mezelf te mogen gaan vertrouwen.
Zie column :
https://www.ikbenopen.nu/nietweglopenmaaronderzoeken
Nu, een paar maanden later, belde ik mijn eetstoornis opnieuw op. Er ontstond een mooi gesprek. Ik denk dat er altijd bij te leren valt, maar ik ben dankbaar voor dit gesprek. Door uitgebreid op onderzoek te zijn geweest met mijn eetstoornis, ga ik steeds meer mezelf begrijpen.
‘Niet weglopen, maar onderzoeken was het toch?’ vroeg ik toen mijn eetstoornis opnam. Dit deed ik eerder nooit, want ik liep weg voor mijn gevoelens, de confrontatie met mijn lijf en zoveel meer.
‘Maar waarom wil je nu wel samen op onderzoek uit?’ Vroeg ik. ‘Waarom liet je me dat toe?’ Het antwoord wat ik kreeg, was dat de eetstoornis nog wel aanwezig was, maar ook inzag dat ik er mocht zijn. Dat ik belangrijk was, wat kon toevoegen.
Ik was even stil toen de eetstoornis zei; ‘ Je kon weer mensen uit je omgeving toelaten, maar hierdoor ook jezelf meer laten zien, waardoor ik steeds minder nodig was’. Wauw, dit raakt me. Het is zo waar. Alles valt samen.
‘Maar ik wilde toch afvallen, ik hield me bezig met eten, niet eten, braken, laxeren, bewegen?’ vroeg ik aan mijn eetstoornis. De eetstoornis begon te lachen. ‘Ja, dat klopt. Je wist niet hoe om te gaan met al je emoties, je kon een knuffel niet als steun ervaren en wist niet hoe om te gaan met je lijf na seksueel misbruik. Door obsessief bezig te zijn met eten, niet eten en alles wat er bij kwam kijken, werden je nare gevoelens onderdrukt, wat je destijds juist fijn vond. Je voelde je ook niet goed, wat begrijpelijk was, want je kon ook geen fijne dingen ervaren en toelaten. Dan wilde je ook het nare gevoel niet. Ik werd een soort beste vriendin, die je wel als een soort steun kon voelen, maar met de consequentie dat er ook niks meer van al het gevoel overbleef. Je werd alleen maar zieker en zieker, zowel mentaal als fysiek, maar zo voelde je ook even al die rottigheid wat minder.’
Weer ben ik even stil en dan zeg ik; ‘Dankjewel eetstoornis voor je openheid. Dat we nu samen kunnen onderzoeken, in plaats van dat ik alleen jou onderzoek. Dat je mij ook dingen kan teruggeven.’
‘Geen dank’, zei mijn eetstoornis. ‘Ik heb nog lang aan je getrokken, want we raakten vertrouwd met elkaar. Nu zie ik in dat je het zelf kan en ook dat ik je alleen maar meer schaadt dan goed doe. Je bent verder gegaan, je wil om te leven is zo enorm gegroeid. Je bent zo in je kracht gaan staan en zelf stappen gaan zetten. Je bent weer in contact gekomen met de mensen om je heen en het belangrijkste; je vertrouwd beetje bij beetje weer steeds meer op jezelf. Ik hoorde zo nu en dan wel eens tijdens je herstel, dat je probeerde op te bellen, vooral op lastige momenten. Je zocht veiligheid bij mij, maar ik liet een voicemail achter: ‘Lieve Fleur, ik snap dat je mij nu nodig denkt te hebben, maar ik en jij weten ook dat dit niet is wat je wilt. Je gaat je er niet beter door voelen en het gaat je niet helpen met waar je naartoe wilt. Ik ben er nog steeds voor je, maar nu om met je verder op onderzoek te gaan en je hierin te steunen. Vertrouw op jezelf, ik weet dat je dit kan, liefs eetstoornis’.
‘Ja, dit weet ik nog’, zei ik. ‘Tijdens mijn herstel trok het enorm om met jou in contact te blijven, maar dit berichtje zorgde ervoor dat ik stappen bleef zetten in de goede richting. En kijk waar ik nu sta. We kletsen samen, maar ik ben steeds meer mezelf. Met fijne maar ook nare gevoelens. Ik leer daar steeds beter mee omgaan en ook in te zien dat ik jou destijds heb nodig gehad te overleven, maar ik het nu zelf kan. ‘
‘Fleur, het is goed zo en ik ben blij je via deze weg en manier toch nog af en toe te kunnen helpen.
Het ga je goed’
Liefs,
Eetstoornis
