vandaag is het Moederdag, alleen kunnen we het niet vieren…
Mijn zus (16) bleef het weekend bij ons logeren omdat mijn broertje zijn 11e verjaardag vierde en omdat het Moederdag was. Samen met mijn broertje deelde ik (14) een slaapkamer op zolder. Ondanks we al cadeautjes hadden klaarliggen om te geven, gingen we voor het slapengaan met zijn tweetjes nog wat extra tekeningen maken voor moederdag.
‘Vandaag is het Moederdag, alleen kunnen we het niet vieren, want vannacht is er iets vreselijks gebeurd… ‘- Quote uit mijn dagboek
Midden in de nacht werd ik wakker van een hoop herrie, geschreeuw en mijn jongste broertje (3) die huilde. Ik ging kijken wat er aan de hand was; ik zag mijn toenmalige stiefvader en mama. Ik schrok van wat ik zag en rende terug naar mijn kamer. Ik hoorde dat ze naar de woonkamer waren verplaatst en mijn broertje maar bleef huilen.
Ik heb hem uit zijn bedje gehaald en mee naar mijn kamer genomen.
Inmiddels was mijn andere broertje ook wakker. Ik hoorde beneden iets kapot vallen en ik was bang. In eerste instantie wilde ik alleen gaan kijken, maar tegelijkertijd wilde ik mijn broertjes ook niet achterlaten.
Ik heb heel duidelijk tegen mijn broertje gezegd dat hij op onze kamer moest blijven. Ik rende met mijn jongste broertje op mijn arm naar beneden. Ik durfde hem nog niet alleen op zolder te laten zonder traphekje en wilde hem in zijn eigen bedje zetten zodat ik weer als eerste bij hem kon zijn… Maar in die kamer stond mijn stiefvader al, en deed die deur op slot…
Ik rende met mijn broertje nog op mijn arm helemaal naar beneden, zie mijn zus aan de telefoon, mama op de grond met glas en bloed om haar heen en zo snel ik kon rende ik weer terug naar de zolder. Ik wilde niet dat mijn jongste broertje dit zag en ik wilde naar mijn andere broertje toe omdat ik wist dat stiefvader boven was.
Ik zei tegen mijn broertje dat hij bij mij moest komen zitten en ik had mijn jongste broertje op schoot. We zaten met zijn drieën op mijn bed toen de deur ineens open ging, daar stond hij… Ik was bang en dacht “we zijn er geweest” en hield mijn broertjes extra stevig vast. Hij kwam op ons afgelopen tot aan mijn bed en ik schreeuwde “NEE!”, gelukkig draaide hij toen om en liep weg.
Ik hoorde sirenes.
wilde naar mama toe, maar ik durfde tegelijkertijd niet verder te lopen omdat ik niet wist waar hij was. Ik stond op de overloop te twijfelen wat ik moest doen; beneden naar mama toe of terug naar mijn broertje.
Ik raakte in paniek en wist niet meer wat ik moest doen…
Ik ben toen toch maar terug naar mijn broertje gegaan.
Na een tijdje liep ik toch weer naar beneden, halverwege de trap stond mijn zus. Ze vertelde dat de politie er was. Op dat moment kwam een politieagent me tegemoet gelopen. Deze nam mij mee naar beneden en daar hoorde ik wat er gebeurd was:
Stiefvader had de slaapkamerdeur ingestampt en had verschillende keren met zijn vuist tegen mama haar hoofd geslagen. Mijn zus was naar beneden gegaan en zag dit gebeuren… Zij heeft eerst geschreeuwd om hem te laten stoppen. toen dat niet hielp en hij door bleef slaan, gooide ze een glazen flesje kapot. Maar in plaats dat hij stopte, liep hij met gebalde vuist op mijn zus af om haar te gaan slaan. Mama is daar toen met alle kracht die ze nog had tussen gesprongen, en ving de klappen op die voor mijn zus bedoeld waren… Mama werd daardoor knock-out geslagen.
Mama is die nacht met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht terwijl stiefvader opgepakt en in de cel gezet werd.
En wij werden met zijn viertjes achtergelaten…
Veel mensen stonden buiten op straat of door hun raam te kijken en hebben gezien hoe twee politiewagens en een ambulance bij ons voor de deur stonden.
Je voelt je zo ontzettend in de steek gelaten, wetende dat iedereen toekeek hoe mijn zus alleen buiten moest aanzien hoe onze mama met de ziekenwagen weggebracht werd.
niemand die naar mijn zus toe kwam, niemand die naar ons toe kwam om ons minderjarige kinderen op te vangen.
In plaats van een fijne Moederdag thuis te vieren, zaten we op Moederdag in het ziekenhuis.
Voor mij is sinds die dag Moederdag nooit meer hetzelfde geweest.
Ik ben nu zelf moeder en ook al vier ik het nu extra uitbundig met mijn dochtertje,
op deze dag komen altijd die herinneringen weer boven.
Ieder jaar opnieuw.
