niet weglopen maar onderzoeken

‘ Vaak wordt er pas laat of niet stil gestaan bij wat er echt achter die eetstoornis verscholen zit.’

‘Hallo’, zeg ik tegen mijn eetstoornis, depressie, stemmen, opnames, suïcidaliteit, gevoelens en nog veel meer.
’Vanaf nu wil ik niet weglopen, maar jullie gedag zeggen op een andere manier. Nieuwsgierig zijn naar wat jullie te vertellen hebben. Waar kom je vandaan? Kom je alleen of samen? Ben je er al lang, of pas kort en ben je van plan weer te vertrekken? ‘ Heftige onderwerpen, dat weet ik, maar niet nieuw. Deze thema’s kom je ook tegen in mijn andere columns. Ik kon de laatste jaren niet altijd meer genieten van een stuk taart op mijn verjaardag, een warme sjaal om mijn nek en een lekkere bak koffie. In het kader van; ‘niet weglopen, maar onderzoeken’, ging ik als eerst in gesprek met mijn eetstoornis. Ik merkte dat ik zelf al vrij veel vooroordelen had. ‘Ik hongerde mezelf toch uit, omdat ik wilde afvallen? De eetstoornis zorgde voor ruzie, eenzaamheid, schommelend gewicht, opnames of nog erger?’
Herken je deze gedachtes als het hierover gaat? Dit kan kloppen, maar wat zie, hoor en voel je echt?

Ik vroeg mijn eetstoornis, mij recht in de ogen aan te kijken. Het raakt mij. Het is kwetsbaar, een stukje wat alleen van mij was. Een gevecht in mijn hoofd en niet alleen maar over eten. Het was een dagelijks gevecht over niet weten wie ik was, wat ik wilde en wat ik hier deed. Niet weten hoe om te gaan met trauma’s en niet weten dat mijn lichaam nu oké is en past bij wie ik nu ben. Verdriet, angst en boosheid, waren onbekend terrein en wat deed ik? Ik strafte mezelf. Ik gunde mezelf geen warmte en geborgenheid. Dit voelde voor mij niet meer veilig. Net als uiten van emoties, dus begon ik te praten met mijn lijf. Geen eten, drinken of eetbuien. Braken, laxeren en bewegen. Mijn eetstoornis had het allemaal, met alle gevolgen van dien. Ik ga het geen label geven, ik vind dit ook niet belangrijk. Gewicht, of wat voor eetstoornis het ook is, zegt niks over de ernst. Het gaat erom wat er in iemand zijn of haar koppie omgaat.

Ik was weken, soms maanden van tevoren bezig met die ene verjaardag. ‘Wat ga ik dan eten, wat mag ik dan eten en wat zit daar in?’ Mijn eetpatroon werd volledig hierop aangepast. Dit is zichtbaar, maar de stress en paniek die het met zich meebrengt, de gedachten over hoe iemand over hem of haar zelf denkt, zijn dat niet. Vaak wordt er pas laat of niet stilgestaan, bij wat er echt achter die eetstoornis verscholen zit.

Wat mij heeft geholpen in herstel, is toch proberen te delen wat er in mij omging. En tegen diegene die luistert zou ik graag willen zeggen; luister ook echt en alsjeblieft zonder oordeel.  Net als ik, wil niemand denk ik een strijd met zijn of haar omgeving. Laten we proberen het samen te doen, zodat niemand een onbedoeld of extra gevecht hoeft te doorstaan. Openstaan voor de ander. Veranderen en van elkaar leren. Uit eigen ervaring weet ik dat dit kan. Iemand moet het zelf willen, zelf de stappen zetten, maar dit hoeft niet alleen. ‘Dankjewel eetstoornis’, voor dit korte gesprek. Ik bel je snel nog eens op. Fijn dat ik je mag onderzoeken, zonder dat je het weer overneemt. ‘Zullen we samen kijken naar welke stappen ik heb gezet, wat hielp jou los te laten en steeds meer op mezelf te mogen gaan vertrouwen?‘

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *