‘de eerste confrontatie dat jij stilstaat terwijl anderen zonder problemen doorgaan, is pijnlijk.’
Langzaam aan kom je tot stilstand. Met een kloppend hart manoeuvreer je je auto de vluchtstrook op. Auto’s razen links langs je heen, terwijl je voorzichtig uitstapt. Je realiseert je nu dat je stilstaat, terwijl talloze mensen, sommigen op jou lijkend, anderen totaal verschillend, vooruit gaan. Er giert maar één gedachte door je hoofd: ik wil zo snel mogelijk weer veilig met de stroom mee.
De eerste confrontatie met het feit dat jij voor je gevoel stil staat, terwijl anderen ogenschijnlijk zonder problemen doorgaan is pijnlijk. Dat stilstand achteruitgang is, is vooral waar als wanneer je naar jezelf kijkt. Toen ik in mijn studententijd in een depressie raakte, voelde het alsof ik in de belangrijkste fase van mijn leven mij niet kon ontwikkelen zoals mijn vrienden en medestudenten dat deden. Ik was erg bang om achter te gaan lopen, maar ook voor het onvermijdelijke moment dat ik later op mijn studententijd met spijt terug zou gaan kijken.
Nu ik, pak hem beet een half jaar nadat ik ben afgestudeerd, soms voorzichtig terugkijk op de afgelopen jaren, zijn mijn herinneringen gelukkig niet omgeven door een grijze waas van gemiste kansen. Hoewel ik toentertijd natuurlijk wenste dat ik gewoon elke dag lekker in mijn vel zou zitten, ben ik nu zelfs ergens wel blij dat ik deze periode heb doorgemaakt.
Je staat inmiddels een paar minuten stil met je auto op de vluchtstrook. Wat er precies aan de hand is dat weet je nog niet. Wel heb je je gevarendriehoek neergezet, en heb je rustig de situatie op je in kunnen laten werken. Wat de volgende stap ook is, je weet dat je hem zelf moet maken.
Dat betekent niet dat je het zonder hulp moet doen: hoe normaal is het niet om reflexmatig de ANWB te bellen? Het gele busje wordt op een steenworp afstand tot stilstand gebracht, en de monteur begint met een aantal simpele vragen. Haperend moet je toegeven dat je het even allemaal niet weet. De monteur klikt de motorkap open en zet de kap op het haakje. Je kijkt voorzichtig mee, zonder de monteur het gevoel te geven dat je hem op zijn vingers kijkt. Hoewel je over de aard van het probleem nog niet veel wijzer bent geworden, heb je ervaren dat er iemand klaar staat om je te helpen, mocht het weer gebeuren.
Met deze kennis in je hoofd ga je weer gerust op weg. Immers, je weet wat je moet doen als je nog een keer tot stilstand komt. Gebeurt het vaker, dan ga je toch eens beter kijken wat er met je auto aan de hand is. Is er een onderdeel dat nog wat beter kan, zodat het bestendiger is tegen de lange ritten die je af en toe rijdt? Je bent inmiddels een stuk bewuster van het feit dat je je auto ook goed moet onderhouden. Hoewel het nog steeds balen is als je langs de kant van de weg stil komt te staan, weet je dat het niet het einde is.
Achteraf ben je eigenlijk blij dat je eens goed hebt moeten kijken naar de auto die je tot nu toe als vanzelfsprekend hebt beschouwd. Kom maar op met die ruige ritten, kuilen in de weg, en het rotweer! Je kunt het inmiddels allemaal aan.