‘Hoe stel je je kwetsbaar op in de zorg zonder als onprofessioneel bestempeld te worden?.
Als ik mijzelf moest omschrijven dan zou ik zeggen dat ik een 24 jarige vrouw ben. Dat ik dromerig ben, maar daarnaast ook graag deze dromen onderneem. Dat ik soms ietwat te ambitieus ben, maar vanuit mijn eigen passie en nieuwsgierigheid handel.
Ik zou omschrijven dat wat voor mij belangrijk is: familie, vrienden, werk, ontwikkeling, expressiviteit en openheid.
Scheveningen is de plek waar ik ben opgegroeid en hier vind je dan ook mijn favoriete plekje in Nederland, namelijk aan de zijkant van de pier boven het water. Het liefst kom ik hier ’s avonds, wanneer de lichtjes van de boulevard aan gaan, maar de zon nog niet helemaal onder is. Mijn gehele jeugd was ik betrokken bij de YMCA en dat is doorgegaan in mijn volwassenheid. Deze wereldwijde organisatie heeft mij ondersteund in het ontdekken van mijn krachten en het ervaren van een steunnetwerk.
’Openheid over je eigen kwetsbaarheden, angsten, gevoelens en gedachten. Mag dat als muziektherapeut?’’ Deze vraag was de start voor mijn inzet bij #ikbenopen. Twee jaar geleden studeerde ik af als muziektherapeut en was ik zoekende naar mijn eigen werkwijze. Ik begon als een onmenselijke robot en al snel kwam ik erachter, dat wanneer ik geen hechting heb met mijn eigen onderliggende kwetsbaarheden, ik er ook niet kon zijn voor de ander. Hoe stel je je kwetsbaar op in de zorg zonder als onprofessioneel bestempeld te worden?
‘’Voor mij schieten woorden op momenten te kort en vormen zij ruis over hetgeen ik daadwerkelijk beleef. Muziek daarentegen geeft mij de mogelijkheid om te communiceren op een heel ander niveau, een niveau waarop ik kwetsbaar durf te zijn.’’
De start van mijn muzikale ervaringen heb ik te danken aan mijn oma, die perse wilde dat ik ging zingen in een koor. Hoe ouder ik werd, hoe belangrijker het maken van muziek voor mij werd. Muziek is mijn eigen bubbel, mijn veilige haven. Muziek kan ik ervaren als troost, uitlaatklep en steun allemaal tegelijkertijd. Mijn angst voor podia en voornamelijk de mensen voor het podium, heeft ertoe geleid dat ik uiteindelijk bij muziektherapie uitkwam. Daarnaast was deze opleiding voor mij de perfecte combinatie tussen zorg en expressiviteit.
Mijn uitdaging in het leven op dit moment is om alles te doen wat ik leuk vind, maar hierbij niet over mijn grenzen heen ga. Sommigen kennen mij als workaholic of ambitieus, maar ik zie het liever als passievol. Ik kan plezier halen uit het schrijven, fotograferen en kunstzinnig bezig zijn. Om alles te kunnen doen zijn er te weinig uren in een dag, dit houdt mij alleen niet tegen.
Als ik mijzelf zou moeten omschrijven is dit wat ik zou vertellen. In mijn volgende columns zal ik vooral gaan schrijven over mijn ervaringen als therapeut en mens, thema’s binnen de GGZ en over vaktherapie.
Dankbare groet,
Valerie Pronk
